Darius (ik-persoon) woont in Portland in de Verenigde Staten. Zijn vader is Amerikaan, zijn moeder komt uit Iran. Darius wordt gepest op school, heeft geen vrienden en voelt dat hij niet past in zijn wereld. Hij is depressief, net als zijn vader; ze hebben dezelfde arts en slikken dezelfde medicijnen. Samen kijken ze op de bank naar afleveringen van Star Trek. Dan gaat hij met zijn familie naar opa en oma in Iran. Hij krijgt daar een vriend, Sohrab, met wie hij veel voetbalt. Door hem leert hij wat vriendschap is en gaat hij zich thuis voelen in Iran. Terug in de VS is hij nog steeds depressief, maar heeft hij er beter mee leren leven. Ook vriendschap gaat hem beter af. De auteur vertelt in het nawoord dat hij zelf op 12-jarige leeftijd depressief werd. Hij wil (jonge) lezers laten zien hoe dit je leven kan beïnvloeden en dat je daarvoor hulp kunt vragen. In een vlot tempo vertelt Darius over zijn rottige gevoelens en over het leven met zijn familie in Iran. Hij is openhartig, je blijft lezen, want je voelt intens met hem mee. Het taalgebruik is doorspekt met woorden uit het Farsi en games, zoals 'een level 3-pijnlijke stilte' en verwijzingen naar populaire films. Internationaal werd dit debuut lovend ontvangen. Winnaar 'Beste Boek voor Jongeren 2020'. Vanaf ca. 12 jaar.