Vlaanderen

De sobere kaft van Als ik groot en sterk was, met zwart-wittekening en rode accenten, oogt net zo tijdloos als het verhaal zelf. Welk kind kampt nooit met die 'grote gemene wereld', waar anderen het voor het zeggen hebben en je alleen maar kan verzuchten: 'als ik later groot ben...'?
Nico's weg naar school loopt langs herkenbare hindernissen: hij wordt onder de voet gelopen door 'grotemensenbenen', moet zijn knikkers afstaan aan een gemeen jongetje, de mopperende meester onder ogen komen omdat hij zijn schrift vergeten heeft... Na een nacht van wriemelen en woelen besluit hij dat dromen van een 'Super Nico' zinloos is. Er is alleen maar hij, niet groot en niet sterk, en wat hij wil, zal hij zelf moeten waarmaken. Dat lukt verbazend vlot en eindigt in een teder moment waarop hij en een meisje van zijn klas samen staan te blozen.
Realistische potloodtekeningen in grijstinten en een klassiek opgebouwde tekst met veel herhaling schetsen dit verhaal van de kleine, gevoelige Nico. Uiterlijk is hij een verlegen jongen, met gebogen hoofd en blozende wangen, innerlijk overheersen zijn sterke gevoelens. Het contrast tussen beide wordt visueel doorgetrokken. We zien Nico afwisselend in een sobere, maar herkenbare setting tegen een witte achtergrond en in eenzelfde grijs ingekleurde setting, waarbij zijn gevoelens als een witte geest het grijze vlak domineren. Zo zien we hoe hij in zijn fantasie, als Super Nico, weerwerk biedt aan zijn omgeving. De witte geest lost op als Nico inziet dat de kracht in hemzelf zit.
Deze 'spookachtige' manier om de gevoelens van een kind weer te geven zagen we al vaker, bijvoorbeeld in Boze bui van Mireille D'Allancé, en sluit als beeld ook mooi aan bij de ervaring van emoties door jonge kinderen — als iets wat ze niet helemaal in de hand hebben.
Doorheen het boek wordt de kleur rood zeer spaarzaam, maar effectief ingezet, zodat de tekeningen in grijstinten wat meer pit krijgen. Op het 'hoogtepunt' van het verhaal spatten die voorzichtige rode toetsen uitbundig open, als bloembollen die tot wasdom zijn gekomen. Ze symboliseren de verandering die Nico heeft doorgemaakt. Die plotse kentering, zonder hulp van buitenaf, komt echter nogal onverwacht en lijkt voor een jong kind nogal onwaarschijnlijk. Desondanks kan het voor de jonge lezer een kapstok bieden en wordt Nico zo alsnog een kleine 'held'. Als ik groot en sterk was is niet vernieuwend of taboedoorbrekend, maar het eenvoudige verhaal met toegankelijke illustraties heeft alles om zijn lezers te vertederen. [Frauke Pauwels] Verberg tekst

Nico is een klein ventje dat erg onzeker en verlegen is. Dat zie je aan zijn blozende wangen op de verder grijze illustraties. Door zijn kleine gestalte loopt hij verloren tussen al die 'grotemensenbenen'. Dan zou hij willen schoppen en roepen maar dat durft hij niet ... En dan wenst hij: Kon ik maar toveren. Dan zou hij 'Super Nico' zijn, groot en sterk en hij zou luid lachen en zijn tong uitsteken, naar iedereen! Bij de schoolpoort wacht pestkop Hendrik hem op en die pakt zijn knikkers af. Weer verzucht hij: Kon ik maar toveren, dan zou die Hendrik ervan lusten. Zo gaat het verder als de meester op hem moppert, als Leonie zijn tussendoortje uit zijn hand duwt. Als hij Super Nico was dan zou hij zijn woede en verdriet uitschreeuwen, zo hard dat de hele wereld het kon horen!
Maar Nico's verlegenheid speelt hem ook op andere terreinen parten. Als Violet lief voor hem is en 'Kiekeboe!' fluistert bijvoorbeeld dan is zijn stem evengoed weg en bloost hij nog heviger. Die hevige emoties zinderen nog na als hij in zijn bedje ligt. Hij blijft maar malen over Super Nico worden. Tot hij zichzelf een halt toeroept en in de spiegel kijkt. Dan zegt hij: Ik ben Nico. Ik ben niet groot. Ik ben niet sterk. En morgen geef ik Violet een bosje madeliefjes. Nico aanvaardt zichzelf en vanaf dat ogenblik kan hij alle moeilijkheden beter aan. Blozend geeft hij Violet een bosje paardenbloemen (hij kon geen madeliefjes vinden) en Violet bloost zowaar mee.
Dit is een zeer herkenbaar verhaal over onzeker en verlegen zijn. De gevoelens van Nico worden knap beschreven. De grijze prenten met de blozende of de boze Nico versterken het verhaal. Ideaal om gevoelens bespreekbaar te maken voor kleuters vanaf vier jaar.
Verberg tekst