Romanschrijver Alex Boogers (1970) houdt een vurig pleidooi voor het lezen van authentieke verhalen. Zijn ‘schotschrift’ is met vaart op de toetsen ‘geramd’. Boogers’ betoog is meer een storm van ideeën dan een bezonken essay. Een aantal zaken zit hem hoog. Bijvoorbeeld het schrale literaire klimaat in Nederland, waar marketeers het aanbod zo voorkauwen dat alle lezers steevast dezelfde boeken lezen. Dat vinden uitgevers geweldig, maar de lezers zijn de dupe, want ze weten op den duur niet meer wat ze missen. Ook de door marketeers op het podium gehesen schrijvers zijn slachtoffer, want zij verzuimen het verhaal te schrijven dat zijn eigen wetten stelt en de schrijver tot het uiterste op de proef stelt. Vervolgens poneert Boogers de stelling dat er een grote groep potentiële (vooral jonge) lezers én schrijvers in de kou staat, omdat er geen kraamkamers zijn waarin hun lees- en schrijfbehoeften worden ontdekt en aangemoedigd. Het pamflet is eerder geschreven uit bezorgdheid dan uit rancune; het kan voor (jongvolwassen) lezers een stimulans zijn om (anders) te gaan lezen of, wie weet, schrijven. Verberg tekst