‘Er was eens een lieveheersbeestje dat Emma heette. Emma was moe. Ze moest altijd klusjes opknappen voor haar luie stiefzussen, Bella en Susie Wesp.’ Jawel, Emma en het beestjesfeest is een variant op van het beroemde sprookje 'Assepoester'. Daarmee schaart het zich in een rijke traditie van hervertellingen, hertekeningen en parodieën van auteurs en illustratoren als Babette Cole, Roald Dahl, Quentin Blake en Kveta Pacovská.
In de versie van Alex T. Smith zijn de personages insecten, maar er is veel meer veranderd. Hoofdfiguur is het knappe lieveheersbeestje Emma. Haar stiefzusters zijn wespen, uiteraard met wespentailles, die zelfs Disney jaloers zouden maken. Van een (stief)moeder of vader is geen sprake. De petemoei is vervangen door de aardige buurvrouw Brombips en de prins is een beroemde Parijse schilder, een charmante spin die luistert naar de naam Pierre.
De kern van de plot is hetzelfde gebleven, maar de concrete invulling is wel degelijk anders. Het begint al met het motief van Pierre. Die wil niet meteen een vrouw vinden zoals in het originele sprookje, maar wel inspiratie voor een nieuw schilderij. In de plaats van een bal organiseert hij een Beestjesfeest. Na dat feest wil hij het leuke lieveheersbeestje koste wat het kost terugzien omdat hij haar enkel naar het levend model kan schilderen.
Ook het eerste motorisch moment is nieuw. Emma, op verkenning in Parijs, botst tegen Pierre aan, die meteen halsoverkop verliefd is, wat overduidelijk wordt in de vele bloempjes en hartjes op de illustratie. En het glazen muiltje? Dat is vervangen door een flashy bril. Daardoor herkent Pierre Emma niet meteen op het feest, ook al danst hij de hele avond met haar, een avond die volgens de tekst ‘een sprookje’ werd. Als Emma wegvlucht, verliest ze haar bril. Met een krantenbericht probeert Pierre zijn geliefde op te sporen. Bella en Susie gaan er meteen op af en verbieden Emma om mee te gaan, maar die is mondiger en actiever dan in het originele sprookje, ze fluistert ‘Jawel hoor.’ De wespen zien er met de bril natuurlijk heel dom uit. Maar Emma zit de bril als gegoten, met een leuk rijm als gevolg: ‘Geen ander diertje kon tippen aan Emma met haar stippen.’ Er komt een prachtig schilderij van: ‘… en Emma en Pierre leefden nog lang en gelukkig.’
De cover van het boek springt meteen in het oog door de glitters in de naam, de bloemen, het schild van het lieveheersbeestje en de bril. Binnenin zijn de illustraties speels, gevarieerd en kleurrijk, met veel roze. De illustrator maakt vooral gebruik van waterverf en collages met vaak bijzondere effecten. Zo zie je Pierre op een blik met potloden tegen de achtergrond van het nachtelijke Parijs. De Eiffeltoren vind je weerspiegeld in stukken van zijn webben en op andere illustraties, bijvoorbeeld in de spleet tussen twee gordijnen. De illustraties versterken ook de eigenzinnige interpretatie. Zo dansen de insecten op het bal bovenop een reusachtige kandelaar.
De Nederlandse titel is merkwaardig. In de Engelse versie luidt die voluit Ella: The little Ladybird with the big Heart. Niet alleen is de naam aangepast, de verduidelijkende, belerende ondertitel is geschrapt. In vergelijking met experimentele, baldadige of feministische interpretaties kan deze versie suikerzoet lijken. Tegelijk is dit echter ook een grappige en speelse variant, met een bohemien tintje. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Lieveheersbeestje Emma is altijd aan het werk voor haar luie stiefzusjes Bella en Susie Wesp, opruimen, stoffen en boenen. Als haar stiefzusjes worden uitgenodigd door de spin Pierre, een beroemde schilder, voor een beestjesfeest in Parijs, mag Emma alleen mee om de koffers te dragen. Eenmaal in Parijs krijgt Emma uit onverwachte hoek ook een uitnodiging, een prachtige feestjurk en een mooie glitterbril. Zo kan ze onherkenbaar voor haar zusjes toch naar het feest. In dit verhaal is er geen prins die op zoek gaat naar een vrouw, maar is de kunstenaar op zoek naar inspiratie. Een andere context en toch heel herkenbaar als assepoesterbewerking. Alex T. Smith is in zijn meestal paginagrote tekeningen niet zuinig met romantische sfeerversterkers als bloemen en hartjes. De achtergrond (een sterrenlucht, gedecoreerd behang) is vaak roze. De tekeningen zijn daardoor wel erg zoet. De personages zijn weliswaar antropomorf, maar de illustrator laat grappig genoeg wel de juiste grootte van de dieren zien in verhouding tot de omgeving: het feest vindt bv. plaats op de armen van een kandelaar. Verzorgd uitgegeven prentenboek met een aardig verhaal en alle lievelingsingrediënten van kleutermeisjes. Ook in het Engels aangeboden*. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst