Een groep onderzoekers arriveert op Antartica om er pinguïns te bestuderen. Er is echter één onderzoeker die op zoek gaat naar een mammoet. Hij vindt er eentje, en niet zomaar één: het is een mammoet met een zonnebril op een skateboard. Dolgelukkig rent hij terug naar zijn collega's maar die reageren vol ongeloof. Verbolgen over het feit dat ze hem niet geloven, loopt hij te mokken totdat er terug een mammoet voor zijn neus verschijnt.  Weer geloven de andere onderzoekers hem niet, maar volgen hem naar de plaats waar de mammoet stond. Helaas, buiten pinguïns is er niets te zien. Totdat er een lawine ontstaat en er toch een mammoet voor hen staat.  

Humor is de rode draad doorheen dit boek. Vanaf de eerste bladzijde verschijnt er een glimlach op je gezicht en die gaat er niet meer af. Pinguïns zijn dan ook dankbare dieren om wat gekheid aan te geven. De illustraties zijn niet tot in de kleinste details uitgewerkt, maar toch moet je het boek meer dan één keer doorbladeren om alle grappen van de illustrator op te merken. De sfeer is er helemaal, zoals het water waar de koude zo uit het boek komt of het lollige karakter van de pinguïns alsof je hen al lang kent. Ook de emoties van de kleine onderzoeker en het betweterige van de anderen komt mooi tot uiting. 

De bladschikking benadrukt de vurige wens om een mammoet te zien door de nodige dynamiek en afwisseling. De herhaling met steeds dat tikkeltje extra fantasie is heerlijk om te lezen. De tekst is zo geschreven en geplaatst dat kinderen niet gaan kunnen wachten om de volgende bladzijde om te draaien. Het geweldig originele einde verdient een extra vermelding omdat je het boek met een ontzettend blij gevoel zult dichtslaan.