Vlaanderen

Een uitstap naar de Ardennen gaat iedereen vlotjes af, maar in literair opzicht bevinden we ons daar op onbekend gebied. Het tijdschrift 'Deus ex Machina' voelde zich in 1997 (nr. 82) dan ook geroepen om de Waalse literatuur te verkennen: "Pierre Mertens, Jacques de Decker, Amélie Nothomb, Jacqueline Harpman, William Cliff. Waarschijnlijk zijn dit bekende namen voor u. Maar hoe zit het met Eugène Savitzkaya, Philippe Blasband, Francis Dannemark, Geneviève Bergé, Jean-Louis Lippert, Jean-Philippe Toussaint, François Jongen, Vincent Engel, Françoise Houdart en Karel Logist, om het bij dit handjevol auteurs te laten?" In de voorbije jaren heeft Jean-Philippe Toussaint het clubje van de gekenden vervoegd dankzij zijn succes in Frankrijk waar hij intussen een gefêteerd auteur geworden is. Dat illustreert meteen dat Waalse schrijvers die als 'Frans' auteur geadopteerd worden door Frankrijk meer kans hebben om in het Nederlandstalige taalgebied door te breken. Voor Margot Dijkgraaf speelt 'Schrijven in Wallonië' zich dan ook 'Tussen wal en schip' af. Zij voegt aan het lijstje onbekenden nog Henry Bauchau, Nicole Malinconi, Daniel Soil en Françoise Lalande toe. De Waalse auteurs waar zij dieper op in gaat, zijn Jacqueline Harpman en Amélie Nothomb.

Bij Nothomb staan vooral de dualiteit België-Japan centraal, waarmee ze afrekende in Met angst en beven. Ironie en een ontwapende eerlijkheid staan centraal in haar schriftuur dat ze als een voortzetting van haar kindertijd beschouwt. Haar laatste vertaalde roman, Antichrista, beschrijft de vriendschap tussen twee adolescenten die verglijdt naar een machtsstrijd tussen de extraverte intrigante Christa en haar verlegen tegenpool Blanche.

Guy Goffette draait al een tijdje mee als dichter en ontving de Grand Prix de poésie de l'Académie française voor zijn oeuvre. Nu debuteert hij als romanschrijver met De lichte last van een zomer. Daarin verhaalt hij de seksuele relatie tussen de 12-jarige Simon en de dertig jaar oudere Monette, de mooiste vrouw uit de buurt. [Kris van Zeghbroeck] Verberg tekst

De zeer succesvolle Belgische schrijfster Amélie Nothomb (1967) beschrijft in deze korte roman de vriendschap tussen twee jonge meisjes. De onzekere zestienjarige Blanche voelt zich aangetrokken tot de zelfbewuste, populaire medestudente Christa. De meisjes leren elkaar beter kennen als de spoorstudente Christa bij Blanche en haar ouders intrekt, maar dan blijkt ook al snel wat een intrigante ze in huis hebben gehaald: het zal Blanche nog veel moeite en zelfbeheersing kosten de inmiddels tot Antichrista omgedoopte vriendin van zich af te schudden en ook haar ouders die al helemaal waren ingepalmd opnieuw voor zich te winnen. Psychologisch graaft de roman niet erg diep, stilistisch is hij nogal vlak (twee verklaringen misschien voor het internationale succes), in feite is het een doodgewone meisjesroman die wat gewichtiger gemaakt wordt met literaire citaten, maar de leesbaarheid is groot (ook de drukletter), de omvang is klein en een breed publiek kan zich met de vederlichte problematiek identificeren. Duidelijke druk. Verberg tekst