Autobiografische roman van de Frans-Belgische schrijfster (1967) over haar eerste drie levensjaren. Die brengt zij vegeterend in bed door, tot ze van tactiek verandert, haar ouders (een Belgisch diplomatenechtpaar in Japan) tot wanhoop drijft en pas door oma met chocola tot de geneugten van het leven bekeerd wordt. De toon is gezet: opdringerig leuk. De kinderlijke beleving van de wereld is al vaak beschreven, maar hier is sprake van een wel heel bijzondere kleuter. Zij waant zich een god in het diepst van haar gedachten en wil alles naar haar hand zetten. Wat ook wonderwel lukt, hoewel in het hier beschreven halfjaar, tot haar derde verjaardag, zich allengs meer ontnuchterende beperkingen gaan voordoen. De quasi-diepzinnige entree: een verhandeling met theologische connotaties over het doorstroomprincipe van de buis, zet zich gelukkig niet te nadrukkelijk voort en de aandacht kan zich vervolgens ontspannen richten op de belevenissen van het goddelijke meisje, haar ouders, broer, zus en Japanse gedienstigen. Water en vissen spelen letterlijk en figuurlijk een belangrijke rol in de bepaling van haar leven, tot een mislukte zelfmoordpoging toe. Met als frappante slotzin: 'Sinds die tijd is er niets meer gebeurd.' Op een succesvolle literaire carrière na dan toch. Normale druk. Verberg tekst