Meneer Gum en de superkrachtkristallen is het vierde boek in de reeks over Meneer Gum van de Engelse auteur Andy Stanton. In tegenstelling tot wat de titel suggereert, is in dit deel niet ‘die oude criminele baardaap’ Meneer Gum de hoofdpersoon, maar de negenjarige Polly. Dankzij de hond Sjaak — ‘Woeferd Nummer Eén in de Woeferd-Hitparade’ — vindt zij een zak met daarin twee kristallen stenen: een roze en een witte. Ze voelen magisch aan, maar ook kwaadaardig, dus Polly besluit raad te vragen aan Ouwe Oma. De stenen vinden dit geen goed idee: zij willen naar de krakkemikkige molen van Braaxsel-Binnen. Omdat de stenen over een sterke wil beschikken, komt Polly in plaats van bij Ouwe Oma steeds opnieuw — negen hoofdstukken lang — terecht bij de molen. En dat is niet zo mooi: in de molen staat namelijk al eeuwenlang een verschrikkelijk wapen te wachten om het hele dorp plat te branden. Het enige wat nog ontbreekt, zijn de superkrachtkristallen.
Polly doet erg haar best om de stenen te weerstaan, maar slaagt daar niet in. Bij de molen wachten de verschrikkelijke Meneer Gum en zijn handlanger Billie Willie de Derde haar op. Het lijkt hen namelijk een prima idee om het hele dorp in vlammen op te zien gaan. Gelukkig helpen Ouwe Oma, peperkoekmannetje Jelle Teyler en Vrijdag O’Livier Polly om deze ramp te voorkomen.
Het woordgebruik in Meneer Gum en de superkrachtkristallen is creatief en grappig — ‘de zangvogels zangvogelden’, ‘hiphophuppelend’, ‘rivierderigger’ — en dat geldt ook voor de gekozen namen die in alle boeken over Meneer Gum opduiken. Situaties worden tot in het absurde uitvergroot, zoals de hoofdstukkenlange zoektocht naar Ouwe Oma die telkens weer bij de molen eindigt. De verhaalstijl, het gebruik van een alwetende verteller, de absurde wendingen en de grappige woordspelingen doen denken aan de kinderboeken van Roald Dahl, maar het boek mist diens strakke, heldere lijn. Herhaaldelijk drijft Stanton zijn absurditeit in zijsprongetjes te ver door, waardoor het ten koste gaat van het verhaal en spanning weer lachen wordt.
Het boek is door David Tazzyman ruim geïllustreerd in een krasserige stijl, die prima past bij de sfeer van het boek. De opmaak van de tekst is speels. Sommige personages krijgen karakter door een eigen schrijfstijl (schuin, krullerig of aaneengeschreven). Meneer Gum en de superkrachtkristallen is bedoeld voor lezers vanaf acht jaar, al vragen het woordgebruik en de vele zijsprongetjes in het verhaal wel om een behoorlijk goede leesvaardigheid.
[Fedor de Beer] Verberg tekst

Hond Sjaak graaft een paar vreemde oude stenen op. Stenen die voorbestemd blijken te zijn, om ellende te brengen over het dorp Braaxsel-Binnen via een oude molen. Meneer Gum en alle Kwaden proberen de vloek van de molen waar te laten worden. Vierde, apart te lezen, boek over de vervelende meneer Gum*. Pretentieloos, zeer humoristisch verhaal vol voorspelbare karakters. De veelheid aan ongebruikelijke, beeldende woorden en de overdrijving maken het verhaal nergens saai. De typografie is aangepast aan de strekking van het verhaal. De krasserige pentekeningen passen uitstekend bij de sfeer van het verhaal. Vooral leuk als voorleesboek voor kinderen vanaf ca. 6 jaar, die van deze fantasiehumor en taalgrapjes houden. Zelf lezen vanaf ca. 8 jaar.