De oorspronkelijke titel The Sisterhood of the Traveling Pants geeft duidelijker een belangrijk gegeven van het verhaal weer. Vier hartsvriendinnen van vijftien zullen voor het eerst in hun leven een zomervakantie zonder elkaar doorbrengen. Een tweedehands spijkerbroek die, wonderlijk genoeg, bij iedereen als gegoten zit, wordt het bindmiddel en het symbool van hun gestichte Zusterorde. Hij zal telkens van de ene naar de andere gestuurd worden om getuige te zijn en teken van de belofte dat ze er altijd voor elkaar zullen zijn.

Vier verschillende personages, vier bestemmingen: Lena bezoekt haar grootouders in Griekenland, Bridget volgt een voetbalkamp in Mexico, Carmen reist naar haar vader om met hem de vakantie door te brengen en Tibby blijft thuis met een hondenbaantje in de supermarkt.

Het idee van die reizende broek mag origineel zijn en de keuze om elk hoofdstukje met een passend citaat van een bekend of onbekend persoon te beginnen heeft ook wel iets, maar verder kwam ik niet onder de indruk van inhoud of taal. Uiteraard brengt die vakantie voor de betrokken vier zijn speciale of vaak herkenbare problemen mee die verregaand ingrijpen in hun toch al zo woelige gevoelsleven. Bij Bridget en Lena heeft het met een jongen te maken, Tibby sluit vriendschap met een jonger meisje dat aan leukemie zal sterven en de vader van Carmen staat op het punt opnieuw te trouwen. Zijn nieuwe gezinnetje maak haar zo jaloers dat ze letterlijk wegloopt of liever wegvliegt. De lezer, nog veel meer dan de Broek, reist om de haverklap van het ene personage naar het andere, maar dat maakt dat je te weinig echt bij de meisjes geraakt. Toch blijft werkelijk niets onvermeld: hun verschillende persoonlijkheden en achtergronden worden uitvoerig belicht en hun gevoelens en gedachten krijgen, ook in de gebruikte taal, alle overdrijving mee die aan een puber eigen is. Meestal werkt die overdrijving weinig humoristisch. "Ze voelde hoe Carmen met haar ogen tunnels groef in haar hersenen" kan vakkundig bedacht klinken, maar het raakt mij weinig. Ik kreeg eerder de indruk van een Amerikaanse soap, flitsend van de ene mooie tot bloedmooie soapfiguur naar de andere, emotie en drama in alle toonaarden met voor iedereen een emotioneel dieptepunt, maar ook een rozig einde. Als de meisjes de broek voor de tweede keer dragen, wordt het een ideaal hulpmiddel om hun zelfvertrouwen zo op te krikken dat ze hun ware gevoelens durven uitspreken en de fouten kunnen herstellen die ze allemaal maakten.

Opvallend is ook dat bijna alle opgevoerde personages heel positief uitvallen en dat verliefde toenadering zo toelaatbaar braaf blijft: verder dan een zoen komt het nergens. [Mai Van Loon] Verberg tekst

Meisjesroman waarin vier gezworen vriendinnen voor het eerst zonder elkaar de zomervakantie doorbrengen. Een spijkerbroek, die ze aan elkaar doorzenden, zal hen en hun belevenissen vergezellen en hen moed geven. Deze broek staat voor liefde. De situaties waarin de vier verschillende personages verzeild raken, betekenen vooral een confrontatie met henzelf. Wie ben ik? Ondanks Amerikaanse sfeer, namen en uitdrukkingen is de tienerproblematiek herkenbaar. Gevoelens en emoties zijn goed uitgewerkt. Korte ongenummerde hoofdstukjes, elk beginnend met een pagina waarop over een spijkerbroek een groot gedrukte spreuk staat. Vlot, breedsprakig taalgebruik met veel levendige dialoog. Her en der staan (quasi-)geschreven briefjes naar elkaar. Paperbackuitgave met op de moderne, appelgroene omslag een glanzende blauwe spijkerbroek. Een boek om lekker in weg te glijden voor meiden vanaf ca. 13 jaar.