Verhaal verteld vanuit drie jongeren in de ik-vorm, waarbij de belangrijkste persoon Cliff is, een jongen met een zwarte, donkere kant. Als tegenpool fungeert Alain, die het goede wil. Margarete fungeert als geaarde, verstandige en heeft een rol als uitvalsbasis. De drie jongeren groeien samen op in Berlijn. Het verhaal handelt over de radicalisering van Cliff; hij wil met IS het kalifaat stichten in Syrië. De karaktertekening is goed. Maar het vergt aandacht van de lezer om in te schatten wie er aan het woord is, want het wordt niet aangegeven als het perspectief wisselt. In het verhaal wordt veel uitgelegd en herhaald, wat vertragend werkt en het boek dikker maakt dan nodig. Soms is taalgebruik wat gezwollen. De vertaling is vaak te letterlijk uit het Duits. De thema's radicalisering en seksuele geaardheid lenen zich goed voor een gesprek. Vanaf ca. 15 jaar.

De dader is een verhaal over een brandend actueel onderwerp: terrorisme. We kruipen tijdens het lezen van dit boek in het hoofd van Cliff, Alain en Margarete. Cliff is een jonge Duitser die eerst dweept met extreemrechts,  zich vervolgens bekeert tot de islam en zo met een radicale groep in contact komt. Alain en Margarete zijn kunstzinnige jongeren die in hetzelfde appartement opgroeiden. Er speelt magie tussen deze drie personages. De aantrekkingskracht tussen hen is zo groot dat alle verschillen overbrugd worden. Kunst is wat hen bindt.

En hun verleden natuurlijk. Als kinderen maakten ze samen heel wat mee. Vooral omdat Cliff het niet gemakkelijk had thuis. Hij kon steun vinden bij Margarete en Alain die wel in een meer doorsnee gezin opgroeien.



Het boek maakt sprongen van het heden naar het verleden en weer terug. Alles wordt aan elkaar gelinkt, soms wat te vaak. Ook naar wat er in de toekomst (op het einde van het boek) zal gebeuren, wordt erg veel verwezen. Net iets te veel cliffhangers, waardoor je als lezer je belangstelling wat zou kunnen verliezen. En toch is dat onder meer wat dit boek net dit boek maakt. De schrijfstijl van de auteur is bijzonder. Er gaat evenveel aandacht naar inhoud als naar vorm. Qua vorm is het even zoeken, maar al snel kan je je weg vinden tussen de stukken die in ik-persoon geschreven zijn, de stukken die we horen van een verteller en de ik-personen die zich uitdrukkelijk aan één andere persoon richten met hun gedachten.

Wat lastiger is het wanneer er iets fout loopt bij de vertaling. Of als er twee namen door elkaar gehaald worden. Maar dat is natuurlijk niet de schuld van de oorspronkelijke auteur.

En hoewel er dus veel verwijzingen zijn naar het einde, toch weten we niet exact hoe dit afloopt. Het plot is best wel sterk, al werd er toch nog wat te langdradig opgebouwd. Halverwege het boek heb je namelijk genoeg van de voorgeschiedenis van de personages. En net wanneer je zou stoppen met lezen, komt er toch actie. Cliff neemt ons mee naar de duistere hoeken van zijn ziel, naar de drijfveren om actief te zijn bij Daisch. Alain en Margarete sleuren de lezer heen en weer tussen de hoop dat het wel goed zal komen en de wanhoop om hun vriend te verliezen.

Verberg tekst

De dader is een verhaal over een brandend actueel onderwerp: terrorisme. We kruipen tijdens het lezen van dit boek in het hoofd van Cliff, Alain en Margarete. Cliff is een jonge Duitser die eerst dweept met extreemrechts,  zich vervolgens bekeert tot de islam en zo met een radicale groep in contact komt. Alain en Margarete zijn kunstzinnige jongeren die in hetzelfde appartement opgroeiden. Er speelt magie tussen deze drie personages. De aantrekkingskracht tussen hen is zo groot dat alle verschillen overbrugd worden. Kunst is wat hen bindt.

En hun verleden natuurlijk. Als kinderen maakten ze samen heel wat mee. Vooral omdat Cliff het niet gemakkelijk had thuis. Hij kon steun vinden bij Margarete en Alain die wel in een meer doorsnee gezin opgroeien.



Het boek maakt sprongen van het heden naar het verleden en weer terug. Alles wordt aan elkaar gelinkt, soms wat te vaak. Ook naar wat er in de toekomst (op het einde van het boek) zal gebeuren, wordt erg veel verwezen. Net iets te veel cliffhangers, waardoor je als lezer je belangstelling wat zou kunnen verliezen. En toch is dat onder meer wat dit boek net dit boek maakt. De schrijfstijl van de auteur is bijzonder. Er gaat evenveel aandacht naar inhoud als naar vorm. Qua vorm is het even zoeken, maar al snel kan je je weg vinden tussen de stukken die in ik-persoon geschreven zijn, de stukken die we horen van een verteller en de ik-personen die zich uitdrukkelijk aan één andere persoon richten met hun gedachten.

Wat lastiger is het wanneer er iets fout loopt bij de vertaling. Of als er twee namen door elkaar gehaald worden. Maar dat is natuurlijk niet de schuld van de oorspronkelijke auteur.

En hoewel er dus veel verwijzingen zijn naar het einde, toch weten we niet exact hoe dit afloopt. Het plot is best wel sterk, al werd er toch nog wat te langdradig opgebouwd. Halverwege het boek heb je namelijk genoeg van de voorgeschiedenis van de personages. En net wanneer je zou stoppen met lezen, komt er toch actie. Cliff neemt ons mee naar de duistere hoeken van zijn ziel, naar de drijfveren om actief te zijn bij Daisch. Alain en Margarete sleuren de lezer heen en weer tussen de hoop dat het wel goed zal komen en de wanhoop om hun vriend te verliezen.

Verberg tekst

De dader is een verhaal over een brandend actueel onderwerp: terrorisme. We kruipen tijdens het lezen van dit boek in het hoofd van Cliff, Alain en Margarete. Cliff is een jonge Duitser die eerst dweept met extreemrechts,  zich vervolgens bekeert tot de islam en zo met een radicale groep in contact komt. Alain en Margarete zijn kunstzinnige jongeren die in hetzelfde appartement opgroeiden. Er speelt magie tussen deze drie personages. De aantrekkingskracht tussen hen is zo groot dat alle verschillen overbrugd worden. Kunst is wat hen bindt.

En hun verleden natuurlijk. Als kinderen maakten ze samen heel wat mee. Vooral omdat Cliff het niet gemakkelijk had thuis. Hij kon steun vinden bij Margarete en Alain die wel in een meer doorsnee gezin opgroeien.



Het boek maakt sprongen van het heden naar het verleden en weer terug. Alles wordt aan elkaar gelinkt, soms wat te vaak. Ook naar wat er in de toekomst (op het einde van het boek) zal gebeuren, wordt erg veel verwezen. Net iets te veel cliffhangers, waardoor je als lezer je belangstelling wat zou kunnen verliezen. En toch is dat onder meer wat dit boek net dit boek maakt. De schrijfstijl van de auteur is bijzonder. Er gaat evenveel aandacht naar inhoud als naar vorm. Qua vorm is het even zoeken, maar al snel kan je je weg vinden tussen de stukken die in ik-persoon geschreven zijn, de stukken die we horen van een verteller en de ik-personen die zich uitdrukkelijk aan één andere persoon richten met hun gedachten.

Wat lastiger is het wanneer er iets fout loopt bij de vertaling. Of als er twee namen door elkaar gehaald worden. Maar dat is natuurlijk niet de schuld van de oorspronkelijke auteur.

En hoewel er dus veel verwijzingen zijn naar het einde, toch weten we niet exact hoe dit afloopt. Het plot is best wel sterk, al werd er toch nog wat te langdradig opgebouwd. Halverwege het boek heb je namelijk genoeg van de voorgeschiedenis van de personages. En net wanneer je zou stoppen met lezen, komt er toch actie. Cliff neemt ons mee naar de duistere hoeken van zijn ziel, naar de drijfveren om actief te zijn bij Daisch. Alain en Margarete sleuren de lezer heen en weer tussen de hoop dat het wel goed zal komen en de wanhoop om hun vriend te verliezen.

Verberg tekst

De dader is een verhaal over een brandend actueel onderwerp: terrorisme. We kruipen tijdens het lezen van dit boek in het hoofd van Cliff, Alain en Margarete. Cliff is een jonge Duitser die eerst dweept met extreemrechts,  zich vervolgens bekeert tot de islam en zo met een radicale groep in contact komt. Alain en Margarete zijn kunstzinnige jongeren die in hetzelfde appartement opgroeiden. Er speelt magie tussen deze drie personages. De aantrekkingskracht tussen hen is zo groot dat alle verschillen overbrugd worden. Kunst is wat hen bindt.

En hun verleden natuurlijk. Als kinderen maakten ze samen heel wat mee. Vooral omdat Cliff het niet gemakkelijk had thuis. Hij kon steun vinden bij Margarete en Alain die wel in een meer doorsnee gezin opgroeien.



Het boek maakt sprongen van het heden naar het verleden en weer terug. Alles wordt aan elkaar gelinkt, soms wat te vaak. Ook naar wat er in de toekomst (op het einde van het boek) zal gebeuren, wordt erg veel verwezen. Net iets te veel cliffhangers, waardoor je als lezer je belangstelling wat zou kunnen verliezen. En toch is dat onder meer wat dit boek net dit boek maakt. De schrijfstijl van de auteur is bijzonder. Er gaat evenveel aandacht naar inhoud als naar vorm. Qua vorm is het even zoeken, maar al snel kan je je weg vinden tussen de stukken die in ik-persoon geschreven zijn, de stukken die we horen van een verteller en de ik-personen die zich uitdrukkelijk aan één andere persoon richten met hun gedachten.

Wat lastiger is het wanneer er iets fout loopt bij de vertaling. Of als er twee namen door elkaar gehaald worden. Maar dat is natuurlijk niet de schuld van de oorspronkelijke auteur.

En hoewel er dus veel verwijzingen zijn naar het einde, toch weten we niet exact hoe dit afloopt. Het plot is best wel sterk, al werd er toch nog wat te langdradig opgebouwd. Halverwege het boek heb je namelijk genoeg van de voorgeschiedenis van de personages. En net wanneer je zou stoppen met lezen, komt er toch actie. Cliff neemt ons mee naar de duistere hoeken van zijn ziel, naar de drijfveren om actief te zijn bij Daisch. Alain en Margarete sleuren de lezer heen en weer tussen de hoop dat het wel goed zal komen en de wanhoop om hun vriend te verliezen.

Verberg tekst