De Indiase schrijfster Arundhati Roy kreeg in 1997 de Booker Prize voor haar opzienbarende romandebuut 'De God van Kleine Dingen' *. Ze werd wijd en zijd vermaard. Zij nam en neemt geen blad voor de mond, wat haar in India problemen oplevert. Doordat ze financieel in goeden doen is geraakt kan zij zich een bij haar karakter passende onafhankelijke opstelling in het leven en in levens- en politieke kwesties permitteren. Dit resulteert in aanvaringen met het Indiase establishment en soms zelfs arrestatie. Twee zaken waartegen Roy fel van leer trekt vormen het onderwerp van deze essaybundel. De eerste is de bouw van grote stuwdammen in de Narmadarivier, waardoor talloze gezinnen van kleine boertjes en tribalen verdreven worden zonder passende compensatie. Het tweede protest betreft een aanklacht tegen de Indiase kernproeven en de sociale, nationale en internationale implicaties. Roy polemiseert op heftige wijze, scherp formulerend, soms sarcastisch, dan weer humoristisch. Gecombineerd literair en erudiet. Het essay over de Narmada is voorzien van een uitgebreid notenapparaat. Verberg tekst