Op de vraag naar wat volgens haar hét recept voor een 'goed boek' is, antwoordde Astrid Lindgren ooit het volgende: "Een goed boek is als een snoek: een puntige en scherpe kop, dan een voedzaam gedeelte en ten slotte een spitse staart". Aan deze gulden regel is ze alvast trouw gebleven bij het schrijven van de verhalen over Michiel van de Hazelhoeve, die belhamel "die meer streken uithaalde dan er dagen in een jaar waren en die de mensen in Bovenbergen zo de schrik op het lijf joeg dat ze hem naar Amerika wilden sturen". Telkens is het immers reeds de titel van elk van de 15 afzonderlijke verhalen over Michiel die de nieuwsgierigheid van de lezer wekt. Want wie wil er nu niet weten wat er bv. gebeurde 'Toen Michiel een kikker in de mand met boterhammen stopte en daarna zoiets ontzettends uithaalde dat ik het eigenlijk niet durf te vertellen'? Bovendien slaagt de schrijfster er in bij elk nieuw avontuur deze gewekte nieuwsgierigheid te blijven prikkelen. Of Michiel nu een soepterrine op z'n hoofd zet, zijn zusje Ida ? met goede bedoelingen, uiteraard ? aan de vlaggenstok ophijst, of zijn vader per ongeluk in het toilet opsluit, telkens opnieuw weet Lindgren de lezers aan het verhaal te kluisteren. En het zijn niet alleen de uiterst vermakelijke streken zelf van dat o-zo-onschuldige jongetje met de pet en de pief-paf-poeferd, maar ook, en misschien vooral, Lindgrens sublieme vertelstijl die hiertoe bijdraagt. Door gebruik te maken van een alwetende verteller die de lezer direct aanspreekt, of die zelfs vragen stelt aan de lezer, word je in het verhaal gezogen. Zo sterk, dat je bijna niet anders kan dan elk nieuw verhaal over Michiel in één ruk uit te lezen. Bovendien houdt Lindgren ervan de lezer te plagen door hem/haar in het ongewisse te laten, een retorisch trucje dat zowel de fantasie van de jonge lezer én natuurlijk ook de leeshonger stimuleert. Zo zal niemand behalve de verteller ooit weten wat Michiel op 3 november nou precies uitstak: "Raad eens wat hij toen deed... haha, ik lach me dood als ik eraan denk! Op die dag deed Michiel... nee, stop. Stóp!! Want ik heb Michiels moeder echt beloofd nooit aan iemand te vertellen wat hij op 3 november uithaalde". Ook de typische humor en de tonnen sympathie waarmee de verteller Michiel ? overigens het boekenkind waarover ze zelf het liefste las ? overstelpt, kunnen het leesplezier enkel vergroten. De eenvoudige maar tegelijk zeer levendige illustraties van Philip Hopman vormen de kers op de taart. Deze vernieuwde uitgave in de 'Astrid Lindgren bibliotheek' van Ploegsma, waarin alle afzonderlijke verhalen over Michiel gebundeld worden in een enkele omnibus, is beslist een pareltje op de Astrid Lindgren-boekenplank. [Marit Trioen] Verberg tekst

Een leuk verhaal over een jongetje van vijf jaar. Als oudste zoon van een Zweeds boerengezin komt hij terecht in verschillende hachelijke situaties, grotendeels door hemzelf opgeroepen. De onlangs overleden schrijfster heeft voor deze leeftijdsklasse de juiste toon weten te vinden. De verhalen zijn origineel zonder betweterige zedeprekerij. De opbouw is helder, met korte zinnen en eenvoudige woorden. De omnibusvorm eist wel leeservaring. Deze editie in de serie Astrid Lindgren bibliotheek is voorzien van grappige zwartwitillustraties van Philip Hopman; dito omslagillustratie in kleur. Vanaf ca. 9 jaar, voorlezen vanaf ca. 6 jaar.