Bart Stouten is als dichter een buitenbeentje. Sedert zijn opgemerkte debuut Sapporo blues (2002) schrijft hij doelbewust een sterk kosmopolitische poëzie. In tegenstelling tot andere dichters, die zich vaak beperken tot hun eigen omgeving of zelfs hun eigen binnenwereld, schrijft Stouten een soort van permanent reisdagboek dat zich beurtelings afspeelt in het Westen (de Verenigde Staten) en in het Oosten (ditmaal Israel en Japan). Daardoor komt in deze verzen een ontmoeting tot stand tussen uiteenlopende werelden, die met verbazing, sympathie en een sterk inlevingsvermogen wordt opgeroepen. Tegelijk is er ook plaats voor kritische bevindingen, ook met betrekking tot de bekrompenheid van ons kleine bewustzijn. Naast die ruimtelijke expansie is er in deze gedichten ook aandacht voor een historische en artistieke dimensie. Voortdurend duiken verwijzingen op naar ons erfgoed, en naar de wijze waarop mensen mee bepaald worden door de kunstwerken uit het verleden; hier laat Stouten zich kennen als een eminent muziekliefhebber (hij werkt voor de klassieke radiozender Klara). Dat al die weidse ideeën zich niet in een strakke lyrische vorm laten afbakenen, spreekt haast voor zich. De dichter hanteert een losse, soms nadrukkelijk vertellende structuur waardoor zijn teksten aarzelen tussen prozafragmenten en poëtische verdichting. Het maakt zijn poëzie leesbaarder en sterk suggestief, maar het blijft toch een minder aspect van zijn schriftuur. Soms waaieren de teksten nodeloos uit en missen ze de concentratie die lezers toch van lyriek verwachten. (Dat deze bundel op een royaal groot formaat is uitgegeven, heeft alles met de lengte van de gedichten te maken). Ook de structurele samenhang van de verzen is soms nogal zwak. Het lijkt erop dat Stouten zijn poëzie ziet als een soort van dagboek dat zijn omzwervingen en zijn gedachten in kaart brengt, registreert. Maar van iemand met dichterlijke ambitie en een duidelijk talent mag men in de toekomst toch wat meer verwachten. [Dirk De Geest] Verberg tekst

Bart Stouten schrijft sinds zijn opmerkelijke debuut Sapporo blues (2002) een sterk kosmopolitische poëzie, in de vorm van een soort permanent reisdagboek dat zich beurtelings afspeelt in het Westen (de Verenigde Staten) en het Oosten (ditmaal Israël en Japan). Daardoor ontstaat een ontmoeting tussen erg verschillende werelden, die gekenmerkt wordt door zowel verbazing als inlevingsvermogen en sympathie. Daarnaast is er ook veel aandacht voor een historische en artistieke dimensie, en spelen bv. het erfgoed en de muziek een belangrijke rol. Dat die weidse ideeën zich niet in een strakke lyrische vorm laten vatten, spreekt bijna voor zich. De dichter hanteert dan ook een losse en soms vertellende structuur. Hoewel de gedichten erg vlot lezen en suggestief zijn, missen ze ook concentratie en de structurele samenhang van de verzen is soms zwak. Stouten lijkt in zijn gedichten vooral zijn omzwervingen en gedachten in kaart te willen brengen en te registreren. Van iemand met dichterlijke ambitie en een duidelijk talent mag men echter toch wat meer verwachten. Verberg tekst