Moeder Konijn stuurt Pieter op een winterse middag erop uit om hout te sprokkelen voor de open haard. Ze waarschuwt hem dichtbij huis te blijven en op te passen voor heer Vos. Zodra Pieter zijn neefje Benjamin Wollepluis tegenkomt, vergeet hij zijn moeders waarschuwingen: al spelend lopen ze diep het bos in en om heer Vos maken ze zich ook niet druk. Dan komen ze mevrouw Miezemuis tegen. Zij is in paniek, want haar kinderen zijn verdwenen. Pieter en Benjamin gaan ze zoeken en komen gevaarlijk dichtbij heer Vos in de buurt. Het verhaal in dit luxe uitgegeven boek is gebaseerd op ‘Het verhaal van heer Vos’. De pastelkleurige illustraties beslaan dubbele pagina’s. De originele tekeningen zijn digitaal bewerkt om het winterlandschap nog beter te doen uitkomen. Het verhaal eindigt met een uitklappagina met pop-up. Hierop staat een grote, mooie dennenboom die niet zal misstaan op de kersttafel. Vanaf ca. 4 jaar.

'Pieter Konijn, wintersprookje' is gebaseerd op 'Het verhaal van heer Vos', één van Beatrix Potters minder bekende verhalen. Over dit oorspronkelijke verhaal zegt ze zelf: Ik heb veel boeken gemaakt over brave personen. Voor de verandering ga ik nu eens een verhaal maken over twee onhebbelijke figuren, Dirk Das en heer Vos. In het echte verhaal van heer Vos slaagt ze er ook in om de karakters van de beide heren zo negatief mogelijk voor te stellen in een spannend verhaal met goede afloop.
Deze herwerking is slechts een flauw afkooksel van de vertelstijl die Beatrix Potter hanteerde. Pieter Konijn en zijn neefje Benjamin besluiten zich niets aan te trekken van de waarschuwende woorden van de volwassenen in hun omgeving. In de plaats van hout te sprokkelen gaan ze gezellig sleetje rijden. Op hun weg ontmoeten ze Dirk Das. Die heeft een zware zak om zijn schouder hangen. Dirk das waarschuwt hen voor de gevaarlijke heer Vos. Maar daar trekken ze zich niets van aan. Wanneer ze even later mevrouw Miezemuis tegenkomen, vertelt deze hen snikkend dat haar kinderen verdwenen zijn. Beide konijnen vinden snel het verband tussen de zak van de das en de verdwenen muizen. Samen sporen ze de das op. Deze raakt verwikkeld in een gevecht met heer Vos waardoor de beide konijnen in een mum van tijd de muizenkinderen kunnen bevrijden. Thuis worden ze ongerust opgewacht. Maar al gauw maakt die ongerustheid plaats voor opluchting, warme thee, taart en verhalen.
De laatste bladzijde biedt plaats aan een pop-up kerstboom tegen een achtergrond van witte sneeuw en een donkere sterrenhemel. Een schitterende dennenboom om uit te klappen en op de kersttafel te zetten, vermeldt de tekst op de achterflap. Misschien oogst dit boek daarmee wel het meest succes. De extra dikke cover met glinsterende achtergrond wil de indruk van een sfeervol eindejaarsboek wekken. De inhoud is echter bedroevend zwak en slechts een paar illustraties dragen nog de sfeer die Beatrix Potter er zelf heeft in gestopt. Wie op de voorflap de vermelding ‘naar de oorspronkelijke verhalen van Beatrix Potter’ leest, zou al gewaarschuwd moeten zijn.
Verberg tekst