Een mooi verzorgde uitgave, in een stijlvolle typografie en met prachtige tekeningen van Carll Cneut is Heksenfee geschreven door Brigitte Minne. Minne heeft de lat ditmaal hoger gelegd, ze schrijft zuiverder en pittiger dan ik van haar gewend ben.

Het feeënkind Rozemarijn woont met haar moeder in een luchtkasteel (waarom moet dat toch weer gouden torentjes hebben?) op wolken. Maar feeën vindt ze saai. Die moeten altijd netjes en lief en discreet zijn. Rozemarijn wil liever rolschaatsen en ravotten en ondeugend zijn als een heks. Dus trekt ze naar het heksenbos, waar de heksen haar liefdevol opvangen en haar een boel trucs leren. Het ziet er eerst naar uit dat moeder en dochter uit elkaar groeien, maar het komt toch tot een compromis - ze missen elkaar immers -, een prentenboek mag blijkbaar wel een klein beetje stout zijn, maar toch niet te veel. Moeder en dochter beginnen dan maar een Lat-relatie.

Een niet onaardig verhaal, al blijft het moeilijk een echt origineel heksenboek te schrijven. Ook Minne tuimelt regelmatig van het slappe koord en komt dan onvermijdelijk in een teil clichés terecht.

Carll Cneut schilderde de prenten voor dit boek in overwegend zachte tinten - licht grijsblauw, roze en geel - waarop een bloedrode partij (een jurk, een hoed) sterk afsteekt. De figuurtjes lijken uit een Tsjechische papier-animatiefilm gestapt: ze zijn vlak en houterig, hebben grote lijven waaraan kleine beentjes bengelen. De expressie zit vooral in de handen en de houdingen. Door de sterk doorgedreven stilering en de bestudeerde composities lijken de prenten verstilde beelden en krijgen ze iets mysterieus, ze eisen je aandacht op.

Verberg tekst

Fee Rozemarijn woont met haar mama in een luchtkasteel met gouden torentjes. Ze vindt feeën ontzettend saai: die zijn lief en netjes en schoon. Rozemarijn wil liever een heks zijn: lekker schreeuwen en jezelf vies maken. Mama vindt het maar niks. Tegen de zin van haar moeder pakt Rozemarijn haar koffers en vliegt naar het heksenbos. Ze vindt het zalig in het bos. Nu is ze soms een heks en soms een fee of eigenlijk allebei: een heksenfee. Fraaie remake van populair atypisch feeënprentenboek. De tekst is iets bewerkt. De nieuwe prenten, in gemengde techniek (verf, potlood, grafische technieken), van de veelvuldig bekroonde illustrator zijn adembenemend. Hij neemt je moeiteloos mee in zijn vreemde roze en toch niet zoete wereld. Geen clichématige feeën en heksen, maar eigenzinnig verbeelde wezens bevolken de pastelwolken van de feeën en het donkergroene en grijze bos van de heksen. Tekst in duidelijk rood lettertype met schreef staat in de prenten en past visueel uitstekend bij de sfeer. Luxe gebonden editie met linnenband en fraaie, uitneembare poster*. Prachtig prentenboek over opgroeien en autonoom zijn. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Rozemarijn is een fee, maar ze wil liever een heks zijn. Geen kraaknette jurkjes meer, zwaaien met een toverstaf en altijd lief zijn. Heks zijn is veel leuker. Heksen mogen wilde spelletjes spelen, vliegen op een bezem, varen in een bootje en stinken stinken. Mama wil eer niets weten van een heksendochter, maar draait uiteindelijk toch bij. De heks in Rozemarijn belooft ook om af en toe fee te zijn. Een echte heksenfee dus!

Een eenvoudig verhaal met zoveel waarheid: blijf jezelf! Het prentenboek verscheen al in 1999 maar werd in een herwerkte luxe-editie heruitgebracht. De tekst werd hier en daar aangepast, maar het verhaal werd volledig behouden. De liggende vorm werd staand. Er werd minder tekst per bladzijde gebruikt zodat het prentenboek wat dikker werd. Dit maakt dat je extra kan genieten van de prachtige illustraties van Carll Cneut.

Een absolute aanrader!