Het is bedtijd maar slapen lukt niet. Drukke gedachten houden je wakker. Door het vensterraam schijnt een heldere ster. Ze lonkt zachtjes. Ze fluistert dat ze je meeneemt naar een fijne plek. Toe maar …

Eens te meer weet Britta Teckentrup de lezer te betoveren met haar prachtige illustraties. Ze worden gekenmerkt door warme tinten die een zachtheid uitstralen. De heldere ster leidt je doorheen het boek. De tekst is minimaal aanwezig en misschien zelfs overbodig omdat de beelden op zich al heel verhalend zijn.

Britta houdt ervan om met de vorm van een boek te spelen. Ook nu heeft ze dat gedaan. In de kaft is er een uitsparing voor de maan, het kind en de ster. De pagina’s zijn zelden volledig. Soms zijn er ‘kijkgaatjes’ maar vaker zijn er echt stukken weggelaten van een pagina. Op die manier krijg je een heel speciale ‘gelaagdheid’. Er ontstaat een dieptewerking die zowel het beeld als het verhaal beïnvloeden. Stukjes van een vorige prent blijven herkenbaar aanwezig maar stukjes tekst krijgen evenzo een herhaling.

Het avontuur dat het kind meemaakt is hartverwarmend en lieflijk. Het brengt rust, het bezit de kracht om de mentale wind te laten rusten tot het weer tijd is voor een nieuwe dag.

Neem het boek vast en geniet. Toe maar …

Prachtig.

Dit boek doorboort elke pagina. Het start als een streepje en groeit elke keer je de pagina verder openslaat. Het intrigeert vanaf het eerste moment: een donkere achtergrond met daarop een knalrode titel en in het midden zit een gat in de vorm van een boom. Het lijkt een zwaarmoedig boek, maar het wordt opgefleurd door de rode boom in het gat en lachende kinderen. Het gat zien we als een rode boom, wat erg uitnodigt om ‘binnen’ te kijken.

Het prentenboek vertelt twee verhalen: wat er gebeurt als we negatief naar elkaar zijn tegenover wat vriendelijkheid met ons doet. Een nieuw gaatje Op de linkerzijde ontwikkelt het zich tot een dorre stam, de vrolijke rechterkant laat het spleetje groeien tot een boom. Ook de tekeningen groeien in grootte. Zo wordt visueel zichtbaar hoe negativiteit en positiviteit kunnen groeien als tegenpolen, maar groeien zullen ze. Het is een heel belerend verhaal en wat clichématig, maar het werkt wel. De tekst is op rijm. Dat kan een fijne manier van vertellen worden, maar laat je eigen fantasie en woorden die de prenten oproepen maar komen. Dat lijkt me even fijn en minder belerend. De tekeningen zijn typisch voor Britta Teckentrup. Ze zijn lieflijk en je kan er uren naar kijken. 

Op het einde rennen de kinderen in elkaars wereld en leren de blije kinderen aan de boze kinderen hoe het moet. Weer cliché, maar mooi uitgewerkt.