Een boek om te lezen en te herlezen, want de auteur, bijzonder ontwikkeld op het terrein van theologie en medische ethiek (hetgeen hij sinds zijn promotie ook doceert aan de universiteit te Nijmegen), schrijft vanuit een duidelijke bewogenheid over 'de kunst van het sterven', waarin hij de stervende mens een even belangrijke plaats geeft als de artsen en andere palliatieve verzorgers. Vanuit verschillende standpunten bekijkt en bespreekt hij de zin van het sterven (hetgeen meteen ook de zin van het leven inhoudt). Hij weet duidelijk te maken dat het leven van een terminale patiënt absoluut tot de laatste seconde waardevol is (kan zijn) omdat zelfs dan nog invloed op andere mensen kan worden uitgeoefend. Misschien is dat wel het meest bijzondere van dit boek; het spreekt in ieder geval aan. De auteur filosofeert over loslaten en vasthouden en hij vertelt over de genegenheid, waarmee bijvoorbeeld zorgverleners in hospice-huizen met de stervende mensen omgaan. Een waardevol boek, waarbij één kanttekening: de auteur dacht te schrijven voor een breed publiek, maar dat is half waar: hij gaat regelmatig te wetenschappelijk praten en dat vraagt om begeleiding van het boek, bijvoorbeeld tijdens opleidingen. Verberg tekst