Zuid-Koreaanse surrealistische psychologische speelfilm uit 2006 van Park Chan-wook (Oldboy, Sympathy for Lady Vengeance). In een psychiatrische inrichting ontmoet een jonge vrouw, die denkt dat ze een cyborg is, een jonge kleptomaan. In de radiofabriek waar ze werkte sloot de vrouw op een dag letterlijk haar aderen aan op het electriciteitsnet. Daarna praatte ze alleen nog maar met koffieautomaten, tl-buizen en lantaarnpalen. Mariska Graveland (NRC 10-10-'08) geeft 4 (van 5) balletjes: 'Terwijl de mythomane haar eigen wonderlijke versie van het leven maakt, wordt ook de film steeds surrealistischer. Soms verbeeldt Park letterlijk de fantasie van de patiënten: de ene vrouw stijgt op de vleugels van een lieveheersbeestje op uit bed, de andere maait de dokters met een machinegeweer neer. Park verrast in elk beeld, en weet zelfs het binnenste van de vrouw te filmen: een uurwerk met schroefjes en radertjes, die uiteindelijk niet met olie maar met liefde gevoed moet worden.' Als extra interviews, een 'making of', verwijderde scènes etc. Verberg tekst