Mama kwijt
Besprekingen
Vier gemutste wezentjes lopen door een bos. De drie grootsten hebben vangnetten bij zich. Als ze een kleurige vogel zien zitten, groet het kleinste figuurtje hem enthousiast. Maar hij moet stil zijn van de anderen, die de vogel juist willen vangen. De voorste telt tot drie, roept hard ‘Nu!’, en dan… vliegt het diertje weg. Zo mislukt hun plan tot drie keer toe. Dan trekt het kleinste wezentje zijn eigen plan waardoor hij zich al snel omringd weet door tientallen kleurige vogeltjes. Net als in de eerste twee prentenboeken van deze succesvolle schrijver/illustrator ligt de kracht van deze uitgave enerzijds in de plot, die met een minimale hoeveelheid tekst en spanningsverhogende herhalingen onder andere de domheid van de drie jagers goed weergeeft, en anderzijds in de inmiddels bekende, veelzeggende illustraties. Het bos ademt een donkere, blauwe sfeer uit waardoor het vogeltje er extra kleurrijk uitspringt. Zowel de tekst als de tekening trekken de sympathie van de lezer direct naar he…Lees verder
Ssst! We hebben een plan
In een donker bos wordt ijverig op een vogeltje gejaagd door vier mannen. Maar het dier is hen telkens te slim af. Tot het kleinste mannetje een bijzondere methode toepast.
Deze korte samenvatting doet het leuke verhaal eigenlijk oneer aan, maar meer dan dit kan ik niet verklappen. Het is namelijk eigen aan de verhalen van Haughton dat er aan het einde een grappige twist komt. Denk maar aan het kleine uiltje in 'Mama kwijt' of aan de 'Stoute hond' in het gelijknamige boek. De grote kleurvlakken werden ook dit keer gebruikt, het donkere bos werd gecreëerd door enkel tinten blauw te gebruiken, doorbroken door het roodroze vogeltje dat moest afsteken. De mannen lijken wel gecamoufleerd: ook zij zijn van top tot teen in het blauw gekleed. Hun kleren bevatten prints zoals in de schutbladen, die een beetje aandoen als de prenten van Azteken. Op dit moment erg hip in de modewereld trouwens. Misschien nog een knipoog van de auteur?
Net zoals ongetwijfeld veel mensen met mij, kijk …Lees verder
Deze korte samenvatting doet het leuke verhaal eigenlijk oneer aan, maar meer dan dit kan ik niet verklappen. Het is namelijk eigen aan de verhalen van Haughton dat er aan het einde een grappige twist komt. Denk maar aan het kleine uiltje in 'Mama kwijt' of aan de 'Stoute hond' in het gelijknamige boek. De grote kleurvlakken werden ook dit keer gebruikt, het donkere bos werd gecreëerd door enkel tinten blauw te gebruiken, doorbroken door het roodroze vogeltje dat moest afsteken. De mannen lijken wel gecamoufleerd: ook zij zijn van top tot teen in het blauw gekleed. Hun kleren bevatten prints zoals in de schutbladen, die een beetje aandoen als de prenten van Azteken. Op dit moment erg hip in de modewereld trouwens. Misschien nog een knipoog van de auteur?
Net zoals ongetwijfeld veel mensen met mij, kijk …Lees verder