De Zwarte Fee heeft Will gered en daarvoor heeft ze Jacob opgezadeld met een vloek. De Elzenelf ofwel Speler eist namelijk de toekomstig eerstgeborene op van Jacob en Vos. Zij zoeken nu de Zwarte Fee omdat zij willen dat de Fee haar de vloek herroept. Speler is gevaarlijk. Hij is meester over het glas en kan alles in zilver veranderen. Hij maakt wezens die gezichten stelen. Wezen 16 heeft Wills vrouw in een Doornroosjeslaap gebracht en haar gezicht gestolen. Met haar nieuwe gedaante lokt 16 Will, die de magische kruisboog heeft, naar Speler. Het boek begint met een inhoudsopgave van de 73 hoofdstukken, een kaart van de spiegelwereld en een samenvatting van de twee vorige delen van de serie 'Reckless'*. Daarna volgt een lijst van de belangrijkste personages. Ondanks deze hulpmiddelen is het lastig om grip op het verhaal te krijgen. Per hoofdstuk wisselen de hoofdpersonen en enkele personages hebben ook wisselende namen en karakters. Al met al vraagt het van de lezer heel wat doorzettingsvermogen om in dit gecompliceerde verhaal te komen. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

In dit derde deel gaat Will op zoek naar de Zwarte Fee om met de magische kruisboog een einde te maken aan de vloek die zij uitgesproken heeft over zijn broer Jacob, sinds deze Will gered heeft van de verstening. Jacob zelf is dan weer op zoek naar zijn broer om hem te behoeden voor het kwaad. Samen met zijn onafscheidelijke metgezel Vos, voor wie hij zijn liefde niet kan uitspreken omdat op hun eerstgeborene in de toekomst ook al een vloek rust.

Zoals het hoort, begint dit derde deel met een samenvatting van wat vooraf ging, een lijst van de belangrijkste personages, naast ook een kaart van de wereld achter de spiegel. Helaas is dit niet voldoende om te kunnen volgen. De twee vorige delen waren al geen makkie, maar in dit derde raakte ik stilaan het spoor volkomen bijster. Het aantal personages is te groot, voor de handigheid wordt er voor sommmigen bovendien meer dan één naam gebruikt, anderen nemen dan weer een valse identiteit aan. Per hoofdstuk wisselen de hoofdpersonages en te vaak is er sprake van 'haar' of 'hem' en duurt het een hele tijd voor je door hebt over wie het gaat. Alle uitwijdingen helpen je evenmin de draad vast te houden, ze zorgen er wel voor dat Funke nu al bijna 500 bladzijden nodig heeft om haar verhaal te vertellen. Tot slot blinkt ook de stijl (of de vertaling?) niet uit in helderheid, zoals mag blijken uit dit ene voorbeeldje: “De hoop die ze in de verwachting herkende joeg haar het schaamrood op de kaken en wekte, ondanks de schaamte, het oude verlangen, waaraan ze sinds haar vertrek niet meer wenste te denken.” (p. 181)

Verberg tekst