De cycloop heeft slechts één oog en daar kan hij ook nog eens niet goed mee zien. Hij loopt door het dorpje Spritskruim alsof er een aardbeving plaatsvindt. De mensen van het dorpje vinden hem zielig en helpen hem aan een bril. De cycloop is daar erg blij mee en trapt nu met evenveel plezier van alles om. De mensen van het dorpje blijven aardig en herstellen de schade. Intrigerend verhaal gebaseerd op de oud-Griekse mythe van de eenogige cycloop uit Homerus’ Odyssee. De dorpsbewoners zijn aardig voor de cycloop en je verwacht dan dat deze ook voortaan aardig voor hen zal zijn, maar er is gekozen voor een verrassend vervolg van het verhaal. De indrukwekkende, expressieve illustraties in linoleumdruk met slechts enkele kleuren passen helemaal bij het verhaal. Er wordt gespeeld met de lay-out, soms wordt één illustratie sterk uitvergroot, en op andere momenten een opzet die stek aan een strip doet denken. De auteur speelt erg mooi met taal (zeker in de namen van de dorpsbewoners) en het verhaal heeft een goed volgehouden spanningsboog. Een bijzonder geslaagd en kunstzinnig prentenboek. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Als op een dag een enge cycloop het dorpje Spitskruim dreigt te vermorzelen besluiten de insencteninwoners hem ter hulp te komen. Er wordt beslist om een bril te maken voor de cycloop, zodat hij beter kan zien door zijn ene slechte oog. De inwoners slaan de handen in elkaar en maken een perfect passende bril. Maar het succes is van korte duur, er wordt te vroeg gejuicht. Want ook met een bril blijft een cycloop wie hij is ...

Een hartverwarmend boek vol goede bedoelingen. Aandoenlijk zijn de insecteninwoners van het dorpje, die vreedzaam samenleven. Elk insect heeft een eigen functie, zoals de rode kruisspin die de zieken verzorgt, waterjuffers die waterkannen vullen en zijderupsen die dekbedden maken. Een verhaal over de kracht van vriendschap en het verdriet van eenzaamheid. Een verhaal dat start als een sprookje doch zonder happy ending. Een verhaal dat telkens weer opnieuw kan gelezen worden en niet verveelt. Een verhaal over de duistere kanten van mensen in een monsterhuid.

De illustraties van Floor Rieder springen meteen in het oog. Een ontelbaar aantal lijnen doorkruist de pagina's en geeft het verhaal een exra dimensie. De donkere tinten kleuren het verhaal en zorgen voor een gevoel van melancholie. Het is een zoektocht om de verschillende personages te ontwarren in groen-zwarte tinten. Mij kon het zeker en vast bekoren en dus uit ik mezelf dan ook als grote fan van deze stijl. Kinderen hebben misschien een extra zetje nodig om hun weg hierin te vinden, maar het is zeker de moeite waard!

Verberg tekst