Das en Wasbeer zijn uitgenodigd om bij hun vriend Vos te komen eten. Hij heeft een kip gebraden en zijn vrienden kijken likkebaardend toe hoe hij het braadstuk op tafel zet. Maar dan valt hun oog ineens op de collectebus op het kastje. Die is van Dodo, die geld inzamelt voor de uitstervende dieren. Hoe komt Vos aan die collectebus? En waar is Dodo eigenlijk gebleven? Het is wel heel toevallig dat Vos net nu gebraden kip serveert. De vrienden vluchten de deur uit en houden van een afstandje in de gaten wat Vos allemaal uitspookt. Ze weten het zeker: Vos is een boef! Of interpreteren ze het misschien verkeerd? Een grappig, spannend en origineel verhaal over vriendschap, vertrouwen en vooroordelen. De personages zijn raak neergezet, zowel in tekst als in beeld. Met speelse illustraties met pen, waterverf en collagetechnieken, waarbij de emoties de dieren treffend zijn weergegeven. Leent zich goed om met jonge kinderen te praten over het gevaar van overhaaste conclusies trekken. Een aanrader! Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Een dodo belt aan bij Vos, met een collectebus om geld te vragen voor de uitstervende dieren. Om Vos te overtuigen, geeft de dodo een demonstratie van (uit)sterven, waarbij hij zijn rug bezeert. Vos nodigt de dodo uit even te komen uitrusten in zijn huis. Wanneer vervolgens Das en Wasbeer komen lunchen, krijgen ze wel een heel grote kip geserveerd. Wanneer ze dan ook nog een collectebus ontdekken, rennen Das en Wasbeer het huis uit. Ze bespioneren Vos om hem te kunnen betrappen op (verdere) misdaden en dringen zijn huis binnen op zoek naar bewijsmateriaal.

Wat een hilarisch prentenboek! De toon is al meteen gezet met uitgerekend een dodo die geld komt vragen voor de uitstervende dieren. Waarop de slimme vos gevat antwoordt dat de dodo dus eigenlijk geld voor zichzelf ophaalt. En dan begint een geweldig spel van verdachtmakingen, twijfel en vooroordelen. Is het wel uit pure vriendelijkheid dat Vos de dodo uitnodigt om in zijn huis te komen uitrusten? Wanneer je de grote kip geserveerd ziet en de collectebus die op een kast staat, ben je er ook als lezer van overtuigd dat de dodo aan zijn eind gekomen is. Das en Wasbeer nemen je verder op sleeptouw in hun verdachtmakingen en die gaan in die mate in crescendo dat ze je zelfs proberen te laten geloven dat de begroeting van een babykonijn bedreigend is. Illustraties en tekst staan in een boeiend contrast: het plaatje is lief, maar toch kan Wasbeer het niet meer aanzien. En dat is van zijn bijzonder expressieve snuit af te lezen, in stijgende lijn. De ontknoping is wellicht niet heel realistisch, maar zorgt wel voor een grappige ontlading, waarbij je opnieuw - nu om een heel andere reden - kan griezelen bij die laatste zinnen. Lezers zullen naargelang hun ontwikkelingsniveau meer of minder mee hebben van de verdachtmakingen versus de realiteit, en van de humor, maar het is een heerlijk boek om samen van te genieten.

Verberg tekst

Een dodo belt aan bij Vos, met een collectebus om geld te vragen voor de uitstervende dieren. Om Vos te overtuigen, geeft de dodo een demonstratie van (uit)sterven, waarbij hij zijn rug bezeert. Vos nodigt de dodo uit even te komen uitrusten in zijn huis. Wanneer vervolgens Das en Wasbeer komen lunchen, krijgen ze wel een heel grote kip geserveerd. Wanneer ze dan ook nog een collectebus ontdekken, rennen Das en Wasbeer het huis uit. Ze bespioneren Vos om hem te kunnen betrappen op (verdere) misdaden en dringen zijn huis binnen op zoek naar bewijsmateriaal.

Wat een hilarisch prentenboek! De toon is al meteen gezet met uitgerekend een dodo die geld komt vragen voor de uitstervende dieren. Waarop de slimme vos gevat antwoordt dat de dodo dus eigenlijk geld voor zichzelf ophaalt. En dan begint een geweldig spel van verdachtmakingen, twijfel en vooroordelen. Is het wel uit pure vriendelijkheid dat Vos de dodo uitnodigt om in zijn huis te komen uitrusten? Wanneer je de grote kip geserveerd ziet en de collectebus die op een kast staat, ben je er ook als lezer van overtuigd dat de dodo aan zijn eind gekomen is. Das en Wasbeer nemen je verder op sleeptouw in hun verdachtmakingen en die gaan in die mate in crescendo dat ze je zelfs proberen te laten geloven dat de begroeting van een babykonijn bedreigend is. Illustraties en tekst staan in een boeiend contrast: het plaatje is lief, maar toch kan Wasbeer het niet meer aanzien. En dat is van zijn bijzonder expressieve snuit af te lezen, in stijgende lijn. De ontknoping is wellicht niet heel realistisch, maar zorgt wel voor een grappige ontlading, waarbij je opnieuw - nu om een heel andere reden - kan griezelen bij die laatste zinnen. Lezers zullen naargelang hun ontwikkelingsniveau meer of minder mee hebben van de verdachtmakingen versus de realiteit, en van de humor, maar het is een heerlijk boek om samen van te genieten.

Verberg tekst