Daphne Heijdelberg was nog maar 18 jaar toen ze dit autobiografische boek schreef. In de kerstvakantie van 3vwo (in Vlaanderen: het derde jaar van het ASO) leest Daphne een advertentie voor een organisatie die buitenlands onderwijs aanbiedt voor de twee laatste jaren van het voortgezet (secundair) onderwijs. De auteur beschrijft in dit boek hoe ze zich voorbereidt op de selectieproeven, hoe ze in spanning het resultaat afwacht, hoe ze zich verder voorbereidt op deze 'reis' en hoe haar eerste trimester in de buitenlandse school, in India, verloopt.

Daphne maakt een echte cultuurschok door in die eerste periode in India. De proloog brengt je als lezer onmiddellijk in die exotische sfeer en creëert een bepaalde verwachting voor de rest van het boek. Meteen daarna worden we meegenomen naar 'Italië, twee jaar eerder'. Dit betekent niet alleen een breuk in de tijd, maar ook een breuk in stijl. Terwijl de proloog heel suggestief en mooi geschreven is, gebruikt de auteur nu echte verslagstijl. Je krijgt een vrij droog relaas van de periode voor het vertrek naar India. De auteur gebruikt bovendien heel vaak de voltooid verleden tijd, wat een afstand schept ten opzichte van de lezer. Dit geldt nog het meest voor het deel 'Amsterdam, een jaar later'.

Wie in dit boek op zoek gaat naar een Indiaverhaal, komt bedrogen uit. Je leert wel een en ander kennen over de Indiase cultuur, maar dit is in de eerste plaats een verslag van een tiener die wil studeren aan de 'United World Colleges', een organisatie met twaalf scholen verdeeld over en voor jongeren uit de hele wereld. Daphne komt niet terecht in de echte Indiase samenleving want de campus is een volledig aparte entiteit met een school, woongelegenheid, een medisch blok... Geregeld zet Daphne wel een stapje in het 'echte' India, maar de uitstappen zijn erg georganiseerd en lijken soms bijna geënsceneerd. Af en toe maakt Daphne een bijzondere vergelijking tussen de Indiase en de Nederlandse samenleving.

Het geheel voelt realistisch aan en bovendien zijn er best wel wat spannende en mooie momenten in dit boek. Het boek is vrij zakelijk, maar de auteur beschrijft toch ook haar twijfels bij de beslissing om in het buitenland te gaan studeren. [Kris Van Rhode]

De Amsterdamse vwo-scholiere Daphne (16) vertelt zelf hoe en waarom ze probeerde een beurs te krijgen voor een tweejarig verblijf op een United World College. Ze mag naar het Mahindra College in de groene heuvels van West-India. Temidden van 16- tot 18-jarigen uit vele landen van de wereld bereidt Daphne zich niet alleen voor op het International Baccalaureate, maar werkt ze ook mee aan activiteiten op de campus en projecten voor diverse sociale groepen daarbuiten. En natuurlijk kijkt ze rond in India. Zo krijgen de studenten de kans samen hun talenten te ontplooien en verantwoordelijke wereldburgers te worden die genuanceerd tegen de dingen aankijken en bereid zijn bijdragen te leveren. De auteur (1990) is twee jaar lang vaste columniste bij 'Kidsweek' geweest. Goed geschreven, levendig verslag van de toelatingsselectie met alle emoties eromheen, de reis en de eerste maanden in India, waarbij de regelmatig terugkerende verbazing, twijfels, onzekerheden en heimwee ook eerlijk aan bod komen. Vanaf ca. 14 jaar.

De auteur, geboren in 1990, beschrijft in dit boek haar ervaringen als student op een internationale school in India. Ze voelde zich aangetrokken tot het project na het lezen van volgende advertentie: Pak jij je spullen maar! Waar ga jij 5 & 6 VWO doen? In India, Canada, Noorwegen, de Verenigde Staten, Italië, Hongkong, het Verenigd Koninkrijk? De wereld wacht op je! The United World Colleges (UWC) tellen tien wereldscholen waar studenten van zestien tot achttien jaar hun twee laatste jaren middelbaar onderwijs kunnen afwerken. De selectieprocedure is zwaar want de studenten krijgen een beurs toegewezen. Bijna de helft van het boek gaat over de voorbereiding. Vanaf p. 71 vertelt ze over haar eerste trimester in India. De studenten leven op een afgesloten campus, ze krijgen echter ook de gelegenheid om regelmatig uitstappen te maken. Er wordt uitgegaan van een groot verantwoordelijkheidsgevoel van de leerlingen. Uit een waaier van leervakken stelt elke student zijn pakket samen. Er zijn ook projectweken die zich buiten de campus afspelen. Het is de bedoeling om te leren samenleven en werken met mensen uit verschillende culturen. De vakanties kunnen in het thuisland worden doorgebracht, wat heel wat over en weer vliegen met zich meebrengt. Wie voor die kosten opdraait, wordt niet gezegd. Voor een zestienjarige wordt er nogal vrij geleefd: uitgaan, drinken, jongens ... allemaal geen probleem. Er is in haar verslag weinig te merken van enige bemoeienis door volwassenen. Hoe het verder liep over de volle twee jaar wordt niet verteld. Aan het eind staat er informatie over UWC. Het geheel is goed geschreven maar te detaillistisch, waardoor de lezer geen zicht heeft op het geheel van het verblijf. Het is eerder een wervend boek om mogelijke kandidaten warm te maken.