De moeder van Ben bedenkt altijd ongewone straffen. Als Ben (9, ik-figuur) zijn zusje met plakband heeft vastgeplakt aan haar bed, verbant ze voor straf de tv en alle spelletjes naar de schuur en koopt ze een huisdier voor Ben, om hem daarmee verantwoordelijkheid bij te brengen. Het huisdier is een hamster, die door Ben Stinkie wordt genoemd. Stinkie is heel speciaal, want hij kan praten en is ook nog eens heel goed in rekenen. En juist daarin is Ben heel slecht. Als zijn rekenleraar met zijn vader een weddenschap heeft afgesloten over Bens rekenvaardigheden, bedenken Stinkie en Ben samen een plan om de vervelende leraar beet te nemen. Met bedrog lukt dat niet, dus moeten ze echt iets goeds bedenken. Het verhaal wordt verlevendigd met vele kriebelige, humoristische zwart-witte pentekeningen. De tekst is gedrukt in duidelijke schreefloze letters. Soms zijn zinnen lang en helaas worden regelmatig woorden afgebroken. Af en toe worden er moeilijke woorden gebruikt. Ruime interlinie en brede marges. Eerste deel* uit een humoristisch reeks over Benjamin Brinks en zijn bijzondere hamster Stinkie. Vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst

‘Mijn moeder had veel ervaring met het geven van ongewone straffen ... En nu had ze, dankzij het plakbandincident, aangekondigd dat ze een huisdier voor me ging kopen.” Deze inleiding op de achterflap deed me dadelijk zin krijgen om dit boekje te lezen. Hopelijk denken jeugdige lezers er ook zo over. Ze zullen er namelijk erg van kunnen genieten.
Benjamin Brinks is een ondeugend kereltje. Op een dag krijgt hij dus als straf een hamster. Leuk, maar met de bijhorende verantwoordelijkheden ziet Benjamin er toch wat tegen op. Niet voor lang, want de hamster blijkt een slim pratend knaagdier te zijn. Een heus rekenwonder, talenknobbel, wetenschappelijk brein, ... Benjamin ziet zijn kans schoon om op school eindelijk eens wat betere punten te halen. En dat lukt in eerste instantie. Het huiswerk van Benjamin is ineens aanzienlijk beter. Zijn ouders zijn verrukt. De leerkrachten uiteraard wantrouwig. En dan moet Benjamin met een test bewijzen dat hijzelf voor die mooie cijfers kan zorgen. Zijn vader wedt zelfs met de leerkracht.
Oké, een vader die een weddenschap sluit met een leerkracht (en wat voor één!), het is niet echt realistisch. Maar het draait hier om de humor en de gekke situaties. Het taalgebruik is niet altijd eenvoudig. Ook worden er al eens langere zinnen gebruikt. Maar dat vind ik eerder een meerwaarde. Door de luchtigheid en de humor lijkt me dat de lezertjes dit zeker gaan aankunnen. Beter nog: ze gaan het boek willen lezen.
Te gekke potloodtekeningen zorgen voor de nodige afwisseling. Uitermate geschikt voor jongens en meisjes rond acht jaar of wat oudere, niet zo gretige lezers.
Dit is een eerste deel. Laat deel twee maar komen.
Verberg tekst