Deze schitterend geschreven roman over dichtkunst en liefde laat de lezer op geestige wijze meedenken over de kracht en intentie van de haiku, de drieregelige versvorm waarin tijdelijkheid gecombineerd wordt met onveranderlijkheid. Postbode Bilodo, door een vriend steevast Libido genoemd, stoomt de hem toevertrouwde post open. Via lezing leeft hij vooral de levens van anderen. Als de mooie Ségolène, een briefschrijfster, dreigt te stoppen met schrijven omdat haar adressant sterft, neemt Bilodo slinks de plaats in van de overledene. Hij verdiept zich in diens dichtkunst, handschrift en poëtische stijl om Ségolènes brieven te kunnen blijven lezen. Bilodo’s hart springt op als ze schrijft: / ‘Heb ik u mishaagd? Zullen we de herfst vergeten / bent u nog mijn vriend? / Gaat het haar om liefde of om gedeelde liefde voor de dichtkunst? In het laatste geval zou zij Bilodo kunnen vergeven voor zijn chicanes, in het eerste geval is Bilodo’s geluk onzeker. Maar vooralsnog is er zijn euforie: ‘Je zong in het niets, zonder angst voor de steeds diepere, steeds intensere duisternis.’ Verberg tekst