Vreemd genoeg heeft ze zopas iets gelijkaardigs meegemaakt als de scène waar Elien in het station van Sint-Niklaas een spoorwijziging mist. Doordat ze de stem van de speaker niet verstond in een Griekse luchthaven, stuurde Ann met een vriendin -- ook slechthorend -- het luchtverkeer even in de war. ,,Het vliegtuig heeft een uur op ons moeten wachten. De passagiers klapten in hun handen toen we aan boord gingen. Eerder om ons terecht te wijzen, dan om ons te verwelkomen.''

Stille lippen van jeugdauteur Dirk Bracke uit Stekene gaat over een slechthorend meisje van 15. Overbeschermd door haar ouders, wil ze toch haar eigen weg gaan. Ze hunkert naar liefde en plezier, maar ze heeft ook af te rekenen met angsten.

Hoe Ann de tiener Elien ziet? ,,Een moedig meisje. Ze wil veel dingen uitproberen en dat is niet evident, geloof me.''

,,Ligt moeilijk, die puberteit. Alles draait rond verliefdheid, uitgaan, discotheken. Wat ik vaak op televisie zie, had ik ook kunnen meemaken.''

Hàd, maar dat is niet gebeurd. Het was pas later dat ze met die dingen kennismaakte. ,,Ja, al dansend kan je je uitleven en vergeet je even dat je anders bent.''

Dit jaar heeft ze het Pukkelpop festival bezocht. En de Lokerse Feesten en Arid, een groep die hengelt naar het grote succes.'' Dirk, die ondanks zijn 46 de jeugdcultuur op de voet volgt, voegt daar namen als Afghan Whigs en Radiohead aan toe. Anns zus -- die horende is -- geeft haar vaak uitleg waarover liedjes gaan. ,,Zo weet ik wat muziek betekent voor jongeren.''

Als hij aan het woord is, moet Dirk erop letten dat hij zijn gezicht naar Ann draait. Liplezen gaat wel vlot, maar het vergt enige inspanning aan beide kanten.

Deurbel

Dirk raakte geïntrigeerd door de wereld van doven en slechthorenden via zijn collega Kirsten in het postcentrum Antwerpen X. ,,Ik vroeg me vervolgens af hoe het zou zijn om als puber met die handicap te moeten leven. Dat is belangrijker dan het verhaal zelf. Je leert er niet over op school, maar de jeugd mag wel weten dat er minder prettige dingen bestaan.''

Veel van wat er rondom hen gebeurt, ontgaat doven en slechthorenden. ,,Zaken waar je als horende niet aan denkt: een auto die plots remt, telefoneren, de deurbel die gaat.'' Lacht Ann: ,,Mijn hond is mijn deurbel.''

,,Men zegt me wel eens dat ik meer dingen blijk op te merken dan horenden. De gemoedstoestand van mensen bijvoorbeeld. Als er iets scheelt, dan zie ik dat sneller.''

,,Ik volg het nieuws op tv. Lees veel kranten. Mijn ouders vertellen soms wat er die dag allemaal is gebeurd. Maar gebarentaal en vingeralfabet hebben ze nooit geleerd. Nooit willen leren. Ze praten gewoon tegen me, en dat vind ik goed.''

Dirk en Ann kiezen een opdracht, een treffende zin om vooraan in mijn exemplaar van Stille lippen te schrijven. Het wordt: ,,Klank en woord zijn vreemden.'' Met de twee namen erbij.

Verberg tekst

Dat Dirk Bracke voor "Stille lippen", een verhaal over een slechthorend meisje, met heel wat dove jongeren gepraat heeft en naar hun problemen, angsten en gevoelens geluisterd heeft, blijkt duidelijk. De lezer leert heel wat bij over de leefwereld van doven en slechthorenden.

Aangezien in Brackes voorgaande jeugdromans vooral een harde, rauwe jongerenwereld werd geschetst, waarin losse seks, geweld en vulgaire taal schering en inslag zijn, heb ik dit boek met stijgende verbazing gelezen. Op de eerste pagina laat Bracke een metselaarsknecht "Fuck" en "Hei, schatje! Zin in een snelle wip?" roepen, maar in de rest gaat Bracke in deze roman de brave toer op, en het is me niet meteen duidelijk waarom. Elien (14), die absoluut zoals haar horende vriendin Lise naar de blitse disco Moonstruck wil, ontmoet ruige drugsdealers. Ze wordt zelfs verliefd op een van hen, Manu, die erover denkt om Elien als drugskoerier te gebruiken. Maar zover komt het nooit, want Elien wordt al gauw verliefd op een degelijke jongen, Jeroen. Ze ziet plots in dat haar verlangen naar de Moonstruck en Manu totaal fout waren: "Elien keek naar Lises gezicht. Het was opgemaakt. En plots besefte ze dat ze uit elkaar gegroeid waren. Ze had het niet gemerkt, maar ze waren verschillende wegen opgegaan. Even had ze gedacht dat Lises weg veel prettiger en spannender was dan haar leventje. Maar het was tegengevallen." Om met het verleden te breken verlinkt Elien Manu en zijn vriend Joeri bij de politie.

Enkel het open, suggestieve eind houdt wat spanning en actie in. Bracke lijkt te suggereren dat Elien zal moeten boeten voor haar eerlijkheid, dat je drugsdealers dus niet ongestraft kan verklikken... Ik heb mij in vroegere werken nogal gestoord aan het platte taalgebruik en de brutale scènes, maar Bracke gaf aan dat hij voor jongeren schreef die zich herkenden in zijn romans. Ik vraag me af of deze jongeren zich in deze brave Bracke zullen kunnen terugvinden. Vanaf 14 jaar. [Cindy Moonen] Verberg tekst

Vrij origineel verhaal over de eerste stappen in de uitgaanswereld van een slechthorend tienermeisje. Elien heeft het ondanks haar gehoorapparaten en haar 'phonic ear' niet makkelijk in de klas, bij vriendinnen of in de disco... Behalve de ontgoocheling op amoureus vlak (een XTC-dealer probeert haar te misbruiken) is er nog de dagelijkse angst voor het halfuurtje alleen thuis-zijn. Naar het slot toe blijken die angstige voorgevoelens akelig reëel te worden. Door het onheilsspellende einde wordt dit stukje echter aan de 'verbeelding' van de lezer overgelaten. Spannend, romantisch, zeer herkenbaar en met een genuanceerde kijk op de zelfredzaamheid van slechthorenden. In een vlotte stijl met sprankelende dialogen. Vrolijk portret van de hoofdfiguur op de kaft. Vanaf ca. 13 jaar.