Ruzie met een goede vriendin, gedoe met vriendjes, meningsverschillen met ouders, het zijn vertrouwde puberperikelen. De 14-jarige ik-figuur, Dina, heeft nog iets anders aan haar hoofd, ze krijgt de kans om in een echt toneelstuk in de schouwburg op te treden. Het ziet er zo aanlokkelijk uit, maar de werkelijkheid van repetities is volledig anders dan ze zich had voorgesteld. Het alternatief, straattheater met haar vriendje Senne, is ook niet alles. Dina komt tot de conclusie dat ze voorlopig beter gewoon zichzelf kan zijn. Van alle personages is Senne degene met het meest uitgesproken karakter: trouw aan zijn artistieke aspiraties, hartelijk en begrijpend naar Dina toe. Het verhaal wordt rechttoe rechtaan door Dina verteld en dat is mede de oorzaak van een zekere eentonigheid. De bescheiden actie wordt vertraagd door haar reflecties op de gebeurtenissen ('Vanochtend kwam zus bij me op bed zitten. Ze keek een beetje sip. Ik dacht: oh nee -. [nog 6 regels tekst] Ze zat dus sip op mijn bed.') Herkenbare en invoelbare situaties houden het verhaal overeind. Zelfstandig te lezen vervolg op 'Zeven zinnen en een zoen' en 'Een pruik en paarse lippen'*. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Dina krijgt eindelijk waar ze van droomt: een echte rol in een theaterstuk in de stadsschouwburg. Ze wordt nu een echte actrice, met alle kapsones van dien. Maar het zit niet allemaal goed: mama vindt Dina nog te jong voor een rol in de schouwburg. En wat met haar les bij mevrouw Hartman? En haar vriendschap met Marlowies? Want sinds die meedoet aan een missverkiezing botert het niet meer zo goed tussen de hartsvriendinnen. Martijn, hun beider vriend, moet schipperen, en dat leidt tot de nodige toe- en misverstanden. Gelukkig is Senne er nog, de zoon van mevrouw Hartman. Dina en Senne maken de wildste plannen en Senne haalt haar over mee te doen aan een straattheaterfestival, waar ze echt zichzelf kunnen zijn, met dreadlocks, vieze kleren en alles wat daar verder nog bij nodig is. Voor de derde keer al kunnen we meeleven met het wel en wee van de nu veertienjarige Dina, die Do Van Ranst eerder al opvoerde in ‘Zeven zinnen en een zoen’ en ‘Een pruik met paarse lippen’. De auteur schrijft erg close, zodat de jonge lezers van dichtbij met het wel en wee van het erg levendige en zelfbewuste ik-personage meeleven kunnen. Af en toe duiken zelfs korte dagboekfragmenten op. De gevoelens van Dina zijn zeer herkenbaar. Maar ook de andere personages zijn van vlees en bloed. Het verhaal leest als een sneltrein, die af en toe verrassende sporen volgt. Uiteraard loopt het allemaal goed af. Dit is goede en aangenaam weglezende chicklit voor jonge tieners.
Verberg tekst