101 dalmatiërs, een verhaal dat veel kinderen vooral kennen door de diverse verfilmingen, is het bekendste boek van de Engelse schrijfster Dodie Smith. Het verscheen voor het eerst in 1956. Het verhaalt de avontuurlijke tocht van de dappere Pongo en zijn wijfje die op weg gaan om hun puppy's te redden uit de klauwen van de duivelse Wreda du Vel. Honden uit het hele land helpen hen bij die gevaarlijke onderneming: een golden retriever, een spaniël, een scheepshond, allemaal dragen ze hun steentje bij tot de redding van de 15 schattige, kleine dalmatiërs.
Het verhaal volgt het succesvolle patroon van veel verhalen waarin dieren een avontuurlijke tocht ondernemen om andere dieren te redden. De typering van de personages is zwart-wit. De namen spreken voor zich: Meneer en mevrouw Lievegoed staan lijnrecht tegenover Wreda du Vel en haar handlangers Saul en Jasper Deugniet. Du Vel draagt enkel bont, lacht akelig en heeft het altijd koud. De liefde tussen Pongo en zijn vrouwtje is ontroerend, maar volgt stereotiepe rollenpatronen: Pongo neemt de leiding en beschermt zijn wijfje, dat bedachtzamer en zachter is. De taal is vrij zwaar en omslachtig. Ook inhoudelijk is het verhaal breed uitgesmeerd met veel uitweidingen en zijlijnen, bv. over het huwelijk van meneer en mevrouw Lievegoed, over de butler en de kinderjuf of over de hond Perdita die als min optreedt voor de jongen. De auctoriale verteller komt regelmatig tussenbeide en natuurlijk ontbreken moraliserende uitlatingen niet. Froukje leest Pongo als volgt de les als hij een mensenkind wil bijten: "Bedenk dat het een heel jong mens is. Alle jonge wezentjes zijn wreed zonder dat ze het beseffen - vaak hebben onze lieve puppy's mij in hun onwetendheid vreselijk pijn gedaan. Een mens bijten is de grootste misdaad die een hond kan begaan. Je mag dat wrede, gedachteloze kind niet een zonde op jouw geweten laten laden. Jouw pijn en woede gaan wel over, maar de schuld zou je altijd met je meedragen". Het hoeft geen betoog dat dergelijke wijsheden het verhaal nodeloos zwaar maken. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Als Roger en Anita gaan trouwen, worden hun dalmatiërs Pongo en Perdita ook een stelletje. Binnen korte tijd krijgt Perdita vijftien puppy’s. Cruella de Vil, een gemene dame die veel van bont houdt, wil de puppy’s kopen maar Roger en Anita weigeren dat. Op een dag worden de puppy’s in opdracht van Cruella gestolen, omdat ze van de vachtjes bontmantels wil maken. Pongo en Perdita bedenken een reddingsplan en gaan, geholpen door een hondencommunicatieketen, op zoek. Ze vinden niet alleen hun eigen pups maar nog veel meer pups opgesloten in het huis van Cruella. Als alle honden zijn bevrijd, wacht hen nog een zware terugreis. Het oorspronkelijk verhaal van de Engelse auteur uit 1956 is vooral bekend geworden door de Disneyfilm (1961) en hier bewerkt tot een vlot lezend verhaal. De uitgave is voorzien van fraaie potloodtekeningen, afwisselend van grootte, die het boek een meerwaarde geven. Mooie omslagillustratie in meerkleurendruk. Voor een ruime doelgroep vanaf ca. 10 jaar