De Zweedse Linda Andersson (38, ik-figuur) zit al zes jaar in de gevangenis na haar levenslange veroordeling wegens moord op haar man. Ze was als kind het Zonneschijnmeisje toen ze optrad met haar moeder, een populaire zangeres. Nu is ze haar familie en vrienden kwijt, niemand wil iets met dit Monster te maken hebben. Toch heeft ze geen herinnering aan de moord en nu ze vriendschap heeft gesloten met een medegevangene met kanker, zoekt ze gaandeweg antwoorden op haar vragen. De eerste 160 pagina’s zijn een grote terugblik via gedachten en gesprekken van de apathische Linda met anderen, waardoor er weinig actie in het verhaal zit. In de laatste 100 pagina’s komt het verhaal in een stroomversnelling waarin enkele verrassende wendingen zitten. Tussendoor staan ruim twintig cursief gedrukte herinneringen aan de tijd rond de moord. Vlot geschreven, redelijk spannende psychologische thriller met aangenaam weinig personages die je eigenlijk tweemaal moet lezen voor een goed begrip van de clou. De auteur schreef eerder ‘Zeg dat je van mij bent’*. Verberg tekst

De kleine Linda wordt het 'Zonneschijnmeisje' genoemd vanaf het moment dat ze als vierjarige een liedje zingt op het podium naast haar beroemde zingende moeder. Ze wordt muzieklerares en trouwt met een muzikant met sterrenstatus, Simon Huss. Steeds is Linda de benijdenswaardige dochter van, de vrouw van. Nooit weg uit de Zweedse roddelbladen. Tot in een nacht alles verandert.

Vlak na de dood van haar moeder, terwijl heel Zweden nog in rouw is, geeft Linda een feestje in het zomerhuis van de familie. 's Morgens wordt ze onder het bloed wakker. Simon ligt dood in bed. Het publiekslievelingetje wordt veroordeeld en vrienden en familie laten haar vallen als een baksteen.

Vijf jaar later vraagt ze zich nog steeds af wat er die nacht is gebeurd in het zomerhuis. Maar als zij Simon niet heeft vermoord, wie dan?

In deze tweede thriller van Elisabeth Norebäck wordt halverwege een leuke draai gemaakt. Gevangene Linda vindt een manier om op zoek te gaan naar de echte dader. Ze is inmiddels een rauwe, onverzorgde vrouw waar geen mens meer het Zonneschijnmeisje in herkent. En langzaam verstommen ook bij haarzelf de verhalen over hoe ontzettend leuk het was dat haar jeugd in het teken van de carrière van haar moeder stond. Wat deed dat meisje daar eigenlijk steeds op het podium naast die aandachtszieke moeder? Haar zusje bedankte voor de eer. Als lezer krijg je het gevoel dat er iets niet klopt, en terecht. Maar je bent vakkundig om de tuin geleid.

Vert: Lammie Post-Oostenbrink Prometheus; 272 blz. € 22,50.

Verberg tekst