Marcel, de kleine broer van pinguïn Leon is geboren. Hij is nog heel klein en past precies in zijn bedje. Maar mama pinguïn geeft aan dat hij wel zal groeien. Leon wil dan zeker zijn kamer niet aan zijn broertje afstaan. Maar ook niet de knieën van mama waar hij zo lekker op zit als er een verhaaltje wordt voorgelezen, of de schouders van papa. En nog veel meer plekjes die van hem zijn, tot hij merkt dat er voor zijn broertje natuurlijk plaats is in zijn eigen armen. Het thema van de gezinsuitbreiding en de plek die een nieuw broertje gaat innemen, wordt op een invoelbare, voor de peuter heel herkenbare manier uitgewerkt. Het verhaal is eenvoudig en wordt verteld in slechts enkele tekstregels, gedrukt in hoofdletters. Het gaat ook minder om het verhaal, maar veel meer om de gevoelens van Leon voor zijn nieuwe broertje. Mooi wordt toegewerkt naar het slot waarbij Leon zijn broertje letterlijk en figuurlijk in de armen sluit. De rustige, vrij sobere potloodillustraties laten de gevoelens van Leon en zijn ouders ook goed zien. Er wordt slechts beperkt, maar functioneel gebruikgemaakt van kleur. Het verhaal biedt veel mogelijkheden om kinderen voor te bereiden op een nieuw broertje of zusje. Eerder verscheen over Leon 'Plasje doen'*. Vanaf ca. 3 jaar. Verberg tekst

Leon heeft een klein broertje gekregen en hij heet Marcel. Maar Leon ziet het niet zitten dat Marcel op een dag uit zijn bedje zal groeien en dat hij dan alles zal moeten delen met hem. Voor Leon is het maar juist gepast dat alle ruimte voor hem is ... Leon is een heel eigenwijze pinguïn die maar doordraaft over dat nieuwe hummeltje dat in zijn ogen te veel plaats inneemt, zodat mama toch een beetje bezorgd begint te kijken. Meer dan dat doet ze niet. Ze laat Leon maar argumenteren en tot zichzelf praten tot hij zelf een oplossing verzint. En dan komt alles goed als alle argumenten in zijn kleine hoofdje aan bod gelkomen zijn. Want, Marcel past juist in Leons armen, moet hij zelf toegeven!​

Dit boekje getuigt van een grote naturel. Op een mooie witte achtergrond, zoals die eenmaal is bij dit soort volkje, komen de emoties van de diertjes perfect tot hun recht en geven ze des te meer sterkte aan de tekst die heel mooi in blokjes staat. Een geslaagde symbiose tussen tekst en beeld, of de witte koude ten opzichte van de warmte van de iglo-bewonertjes. Het verhaal is geschreven in een zeer directe taal. Je krijgt al snel zicht op de strijd die Leon voert, om uiteindelijk toe te geven aan dat klein hummeltje dat, zoals hij zelf zegt, perfect in zijn eigen armen zal passen. Het verhaaltje spreekt van een grote intimiteit. Het past heel goed bij het grote gamma van 'moeilijke' gevoelens die een peuter te verwerken krijgt bij de geboorte van een broer of zusje. Een aanrader.

Verberg tekst