De 82-jarige Maud heeft Alzheimer. Ze woont alleen, heeft thuiszorg en een helpende dochter en kleindochter. Ze vergeet alles, koopt elke dag dezelfde blikken fruit, herkent haar familie niet en is het spoor bijster. Ze heeft twee obsessies: hoe kweek je pompoenen en waar is haar vriendin en buurvrouw Elisabeth gebleven? In dat laatste bijt ze zich vast met nachtelijke telefoontjes, speurtochten en bezoeken aan het politiebureau. Als ze in de tuin het spiegeltje vindt van haar zeventig jaar eerder vermiste zus gaan heden en verleden door elkaar lopen. Dit is een erg knap debuut! Maud is ontroerend in haar vergeten en herhalen van alles, haar constante checken van briefjes en haar volharding in haar gelijk. De plot zit goed in elkaar. Karakters uit het verleden ontpoppen zich langzaam. Wat was de rol van de echtgenoot van de zus en die van de huurder die bij Mauds familie inwoonde? Er is mysterie, liefde en zorgzaamheid, een vleugje humor, en dit vanuit een originele invalshoek. De tekeningen op omslag, binnenflap en aan het begin van het hoofdstuk zijn leuk! Een must voor hulpverleners in de dementiehulpverlening. Ruime marges. Zie ook 'Ze is zoek'*. Verberg tekst