Poëzie 'die zich geen illusies maakt' noemt Erik de Smet deze vertalingen uit de 'Idyllen' van Ernst Jandl (1925-2000), een Weense concrete dichter die de taal onderzocht op klank en vorm. Een dichter die vaak onverwacht verse prikkelingen opwekt, als een 'nat gedicht' over geen zweem van zwemmersverlangen of over slapen als de hoofdzaak wanneer je wakker bent. Deze experimentele teksten geven een ongewone kijk op het leven: geen schone schijn, wel verrassend met verwisselingen zoals 'lechts en rinks', herkenbaar en vaak komisch, niet alleen te lezen maar meer nog gericht op voordracht. De 'popster van de experimentele poëzie' wordt Jandl wel genoemd. Zijn verbogen uitingen zijn abnormaal en geven juist daardoor het prikkeldraad en spervuur van de Hitlertijd weer, waarmee ze bekend werden. Jandl rekent in deze 33 verzen af met wat hoort in poëzie. Hij brengt de taal terug naar waar die voor staat: relativerend en treffend, zoals in het vier pagina's lange oratorium 'ouder wordend koppel', waarin geen doekje voor de mond wordt genomen. Uitzonderlijk en ongemeen prikkelend. Verberg tekst