De ouders van Roos en Sjoerd baten een paardenpension uit. Sjoerd is niet zo geïnteresseerd in paarden, maar Roos wel. Ze heeft haar eigen pony, Banjer, waarmee ze veel plezier maakt. Maud krijgt voor haar verjaardag een pony en daarom is ze op zoek naar een stal. Omdat moeder niet thuis is laat Roos Maud de stallen zien. Al tijdens de rondleiding blijkt dat Roos vooral veel praktische kennis van paarden heeft en dat Maud nogal betweterig is. Een tijdje later komt Mauds pony effectief naar het paardenpension. Roos en Maud brengen heel wat tijd met elkaar door. Aan de ene kant vindt Roos het best wel leuk dat ze kan optrekken met iemand van haar eigen leeftijd, maar aan de andere kant is Maud bazig en laat ze vaak Roos de kastanjes uit het vuur halen. Maud heeft al drie jaar paardrijles op een manege achter de rug, maar over de omgang met paarden weet ze nog lang niet alles, en als haar pony haar wat te vurig lijkt mag Roos er eerst op. Naar aanleiding van een aantal nieuwe stallen komt Maud met het idee van een open dag op de proppen, waarop ze samen met Roos een demonstratie wil geven.
Het hele verhaal wordt door Roos vanuit de ik-persoon verteld. De jonge Roos stelt zich niet al te veel vragen. Waarom reageert Maud bijvoorbeeld nauwelijks op het missen van de demonstratie door haar ouders? Roos' eigen relatie met Maud ligt ook niet zo gemakkelijk. Ze laat zich vaak overdonderen door de modebewuste Maud, maar toch helpt ze het meisje altijd. Het lijkt alsof Banjer bedoeld is als het eerste deel van een serie, want veel zaken blijven nogal vaag. Bloeit er iets tussen Sjoerd en Maud? En komt er echt een ponyclub op het paardenpension?
Doorheen het verhaal zijn stukjes met uitleg over paardenverzorging opgenomen. De informatie staat op blaadjes uit een lijntjesschrift en is ook telkens geïllustreerd met een aantal tekeningen. De auteur beperkt zich tot basiszaken. Zo worden alleen paarden met één of twee kleuren besproken. De uitleg is soms verwarrend: terwijl op de ene bladzijde ijslanders een paardenras worden genoemd, worden ze op de volgende bladzijde toch bij de pony’s ingedeeld. Het op maat maken van stijgbeugels is in de praktijk heel simpel, maar op papier wordt het een complexe actie waarbij zelfs de tekeningen niet verhelderend werken. Ook het educatieve nut van de tekeningen kan beter. Bij de afbeelding van het poetsgerief krijgen sommige borstels een naam en andere niet. Zwart-wittekeningen zijn natuurlijk ook niet de ideale manier om kleuren te illustreren.
Banjer vormt een combinatie tussen een niet al te diepgaand fictief verhaal en een informatief werk voor paardenmeiden. Het roze leeslint met een zilverkleurig hoefijzertje maakt het boek voor hen extra aantrekkelijk. [Natascha Coene]

Doordat de ouders van Roos een paardenpension runnen, heeft zij alle ruimte om veel op haar lieve bastaard pony Banjer te rijden. Roos (ik-figuur) is niet blij met de komst van de arrogante Maud, die al te graag opschept over haar rijkunsten en haar mooie raspony. Aardig, onopgesmukt boek over de wijze waarop je paarden moet benaderen, verpakt in een leuk verhaal. Zo leer je gaandeweg veel over de omgang met paarden en de zorg voor paarden. Het verhaal is vanuit de hoofdpersoon Roos geschreven. Er zijn stukjes extra informatie in verwerkt, die Roos op schriftblaadjes 'schrijft' ter onderscheiding van het echte verhaal. De enige illustraties zijn tekeningetjes die Roos op haar schriftblaadjes maakt. Het resultaat is een gezellig boek, geschreven in korte zinnen in duidelijke leesbare taal, waaruit een beginnend paardenliefhebster veel kan leren. Als extraatje is een leeslint bevestigd met daaraan een hoefijzer. Vanaf ca. 9 jaar.