Het is vakantie en Maud wil dolgraag een buitenrit maken met haar pony Petronella. Roos zadelt haar pony, banjer, op, maar als ze klaar is, is Maud al verdwenen. Roos vreest het ergste, want Petronella is enorm schichtig en nog helemaal niet verkeersmak. Samen met haar broer Sjoerd gaat ze op zoek naar Maud. Hun tocht leidt hen naar het bos, maar ook naar het privéterrein van buurman Braks dat eigenlijk verboden gebied is. Uiteindelijk vinden ze Maud zittend in het gras. In Een pony met kuren van Evelien Van Dort vormt dit uitje de basis om de meisjes in te schrijven voor het behalen van hun ruiterbrevet. Met dit brevet op zak zouden ze samen naar het bos mogen. Er moet wel een list aan te pas komen om ervoor te zorgen dat Sjoerd zich als vierde deelnemer inschrijft. Moes, de mama van Roos, staat in voor de praktijklessen. Ze neemt de kandidaten mee op buitenrit. Tussen de ritten door proberen de meisjes en Sjoerd ook te weten te komen wat buurman Braks allemaal uitvoert, want toen ze zich op zijn terrein bevonden, hoorden ze babygeluiden, hoewel hij alleen woont. Na de grondige voorbereiding zijn de meisjes en Sjoerd eindelijk klaar om hun examen af te leggen. En dan blijkt de examinator meneer Braks te zijn.
Vanuit de ik-persoon vertelt Roos wat er allemaal gebeurt op en rond het pension. Zij is ook de persoon die aansluitend bij de gebeurtenissen de informatieve stukjes deelt met de lezers. De informatie is net als in het eerste deel in een ander lettertype afgedrukt op blaadjes uit een lijntjesschrift. Hier zijn ook de pentekeningen van illustrator Juliette de Wit te vinden. Door het nauwe verband tussen verhaal en informatie lijkt het educatieve de bovenhand te halen. Toch zitten er verschillende elementen in het verhaal: de ontluikende verliefdheid tussen Maud en Sjoerd, de spanning opgewekt door de vragen die het gedrag van meneer Braks oproepen, en net zoals in het vorige deel de moeilijke relatie tussen Maud en haar ouders. Dit boek is het tweede deel over Roos en Maud. De mogelijke aantrekkingskracht tussen Maud en Sjoerd wordt iets verder uitgebouwd. Het lijkt alsof ze echt wel iets in elkaar zien. Het idee over het uitbouwen van een mogelijke ponyclub op het paardenpension blijft in dit deel onaangeroerd. Net als het eerste deel is dit een fictief verhaal met heel wat informatie. De informatie komt nu een stuk beter uitgewerkt over omdat er maar een klein deeltje aan bod komt, namelijk het buitenrijden. Voor paardenmeiden die zich net als Roos en Maud willen voorbereiden op het ruiterbewijs is dit natuurlijk een ideaal boek.
[Natascha Coene]

Tweede, los te lezen verhaal over Roos en haar pony Banjer*. Roos (ik-figuur) leeft voor paardenmeisjes wel in de meest gedroomde situatie. Haar ouders rijden mee en hebben een paardenpension, ze heeft een vriendin die graag komt, een altijd aanwezige opa en een broer die achter de huifkar kan rijden. Roos maakt van alles mee met de pony's en oefent voor het ruiterbewijs, om zonder begeleiding van een volwassene buiten te mogen rijden. Het verhaal is vlot en snel leesbaar, met veel dialoog en gedetailleerde beschrijvingen van situaties in achttien korte hoofdstukken, met aan het eind van elk hoofdstuk op gelinieerd schriftpapier interessante weetjes over omgang en regels ten aanzien van ponyrijden. Daarbij staan ook kleine verduidelijkende tekeningen alsof Roos die er zelf bij gezet heeft. Het genre is populair en ook dit mooi verzorgde en eigentijds uitgevoerde boek zal gretig aftrek vinden, en hoort in zijn soort in het betere segment. Met redelijke karaktertekening, psychologische aspecten rondom vriendschappen en relaties, positief leven en zelfs inzicht in denkpatronen, ook van dieren. Maar het loopt na kleine muizenissen toch allemaal wel heel wensvervullend af. Vanaf ca. 9 jaar.