Chico en Rita werd in maart 2011 op Anima, het jaarlijks animatiefilmfestival in Brussel, bekroond met de publieksprijs. De auteurs van deze lange animatiefilm zijn dezelfde als die van de gelijknamige graphic novel: Javier Mariscal, een striptekenaar en meubelontwerper, en Fernando Trueba, filmmaker, bundelden hun krachten rond een verhaal over muzikanten in Cuba in de jaren veertig. Een liefdesverhaal, in het Cuba van voor de revolutie, de collectivisering en de optimistische propaganda. Chico, een van het leven genietende, getalenteerde jonge jazzmuzikant, hoort bij toeval Rita zingen in een bar en besluit dat ze de ideale stem heeft om met hem deel te nemen aan een muziekfestival. Ze winnen de wedstrijd en ook elkaars hart. Door een serie misverstanden tussen de twee warmbloedige Cubanen en het aanbod voor de ambitieuze Rita om in de Verenigde Staten te gaan optreden loopt het fout, gaan ze uit elkaar, en vinden ze elkaar opnieuw — vijftig jaar later. De tekeningen zijn aantrekkelijk, de soms gedempte, soms uitbundige kleuren evoceren de zwoele Caraïben zowel als het winterse Amerika, de getaande straten van Havanna zowel als de strakke gebouwen van New York. En toch heeft het boek de draagkracht niet van de film: het sleutelelement dat het tot een winnaar gemaakt heeft in het filmcircuit, ontbreekt noodgedwongen in het boek. Chico en Rita is immers in essentie een muziekfilm. De Caribische muziek en de jazz zijn permanent aanwezig, spelen een hoofdrol, bepalen het ritme, en niet alleen van de bewegingen van de personages op en naast het podium. Als de piano ‘plink plonk’ doet,  moet je al erg veel moeite doen om er jazzmuziek in te herkennen; en als je ‘kus me, kus me duizend keer alsof dit onze laatste nacht is’ leest, voelt het als een ongewild komische noot wanneer je beseft dat dit de evergreen ‘besame, besame mucho’ moet voorstellen. De keuze voor het vertalen van Spaanse songteksten is begrijpelijk, maar neemt wel het laatste beetje muzikale sfeer weg, als je het ook al zonder het heupwiegen en andere bewegingen uit de film moet doen. Strip is nu eenmaal een ander soort medium dan (animatie)film. Zet bij wijze van voorbeeld ook de openingsscène van film en strip eens naast elkaar: de oude Chico komt moe thuis en opent zijn raam met uitzicht over de stad Havana: de mix van geluiden die uit straten, pleinen en huizen omhoogkringelen en zich vermengen met het geluid uit zijn radio slepen je meteen mee. De neiging om voortdurend te vergelijken is wellicht niet helemaal gerechtvaardigd, want de tekeningen, de kleuren en de dialogen slagen er ook wel in om het verhaal over de bladzijden even vlot te laten lopen als in de film. Dit boek zal er altijd mee moeten leven dat het afgeleid is van een muziekfilm en het zonder de sfeer moet doen. Een cd toevoegen was wellicht de eenvoudigste oplossing geweest om het boek meer tot zijn recht te laten komen.
[Gerolf Van de Perre]

'Chico & Rita' begint met een raamvertelling over een oude man (Chico) die terugkijkt. Hij woont in Havana, dat in de periode voor Castro swingde en levendig was. In die tijd was hij een gevierd pianist, die samen met zijn geliefde Rita een paar hits had. Hij ging vreemd, zij ging ervandoor en werd een ster in de Verenigde Staten. Chico ging er achteraan en kreeg Rita bijna terug, maar door een rotstreek werd hij teruggestuurd naar het inmiddels communistische Cuba. Daar sleet hij zijn leven vol spijt over hoe leuk het had kunnen zijn, als hij maar... 'Chico & Rita' was eerst een prijswinnende animatiefilm en nu een stripboek. De vormgeving is bijzonder fraai, maar jammer genoeg is het verhaal vol spijt lineair verteld en voorspelbaar. En toen ging ze weg en toen ging het weer mis; als lezer neem je er kennis van, zonder betrokken te raken. Bij deze strip over muzikanten mis je echt de muzikale dimensie van de animatie.