Zwijsen is gekend om zijn taalmethodes en zijn goede leesboeken. De reeks ‘Boekbende’ is ontwikkeld om tegemoet te komen aan de noden van de jonge lezer. Na het aanvankelijk lezen is het immers belangrijk dat het kind veel leest. Daardoor zal het ook steeds beter gaan lezen. De boeken uit deze reeks zijn wat dikker en volgen de leesontwikkeling van kinderen stap voor stap. Ze volgen de huidige AVI-indeling die door het Cito is opgesteld. Boekbende gaat er prat op om spannende boeken te bieden en dat in verschillende leeftijdscategorieën. Daarenboven sluiten ze aan op de technische leesontwikkeling van kinderen. Zo krijgen ze alle kansen om goede lezers te worden. De lay-out is rustig en overzichtelijk. De bladspiegel wordt regelmatig doorbroken door een passende illustratie. Cover en inhoud sluiten goed aan bij de leefwereld van de lezers. Het verhaal wordt in stripverhaal verkort weergegeven aan de binnenkant van de cover. Tom en Lotte, een tweeling, gaan met hun ouders naar het Volkenkundig Museum. Zo willen ze hun reis naar Egypte voorbereiden. De museumgids gedraagt zich nogal verdacht als Lotte meer wil weten over een mooie zuil. Lotte wil er het fijne van weten. Zonder dat de gids het ziet, maakt ze foto’s van de zuil. Thuisgekomen ontdekt ze dat de zuil een soort puzzel is. Ze knipt en plakt en komt te weten dat de zuil aanwijzingen geeft. Lotte en Tom zijn ervan overtuigd dat ze met de aanwijzingen die ze gevonden hebben in staat zijn om het graf van Cleopatra te vinden. Ze zien hun reis naar Egypte nu helemaal zitten. Hun avontuur is echter niet zonder gevaar. Ze moeten heel wat hindernissen overwinnen om hun zoektocht tot een goed einde te brengen ... Het boekje begint goed en je leest verder in de hoop dat de spanning nog wordt opgevoerd. Dat is echter niet het geval. Al vlug hangt het verhaal met haken en ogen aan elkaar en gebeuren er teveel toevalligheden of onwaarschijnlijke voorvallen. In het boek wordt ‘Asterix en Cleopatra’ al vermeld. De auteur vond er niets beters op om ook het verhaal te laten eindigen door toedoen van een hondje, naar analogie met Idéfix. Niet bijster origineel dus. De illustraties zijn allemaal nogal donker uitgevallen, waarschijnlijk om een mysterieuze sfeer te creëren. Ze kunnen het verhaal niet redden. Ook jammer van de tikfouten, die in deze boekjes toch geregeld opduiken: ‘hlememaal’ in plaats van ‘helemaal’, op pagina 12.