De eerste indruk die de lezer van dit boek krijgt, is dat het vooral een grote aanklacht richting een aantal kinderartsen, chirurgen en verpleegkundigen lijkt. De meeste van hen worden neergezet als harde, onbewogen zelfs nogal eens hardvochtige mensen. Geen gevoel voor de doodzieke baby, die tenslotte - vier maanden oud - sterft. Geen benul van wat dat met ouders doet, die dag en nacht worden geconfronteerd met angst en dan weer (vergeefse) hoop. De vader beschrijft het zo, dat lezers dat tot in hun botten zullen meevoelen. De auteur weet het immense verdriet van hem en zijn vrouw over te brengen. Na de dood van zijn zoontje ervaart hij gelukkig ook troost en merkt hij tenslotte zelfs milder te staan tegenover de artsen en verpleegkundigen, die (een citaat) 'zelfs in het slechtste geval niets met kwade opzet deden'. Een ontroerend document van angst en verdriet, dat menigeen zal aanspreken. De moeite waard.