Lucien beoefent een eerzaam beroep, hij is antiquair, maar hij leeft duistere driften uit: hij is necrofiel. Die intimiteit met de dood beleefde hij, kind nog, voor het eerst aan het sterfbed van zijn moeder en zal hij zijn leven lang blijven praktiseren. Wat hem in vervoering brengt, zowel bij vrouwen als mannen, is de kenmerkende zijdevlindergeur, krachtiger naarmate de tijd vordert, het vettig glanzende, zwavelgroen, bruin en paars getinte vlees en uiteindelijk de overstijging. In zijn dagboek portretteert hij plastisch zijn gelieven, de gebochelde dwergvrouw Teresa, Suzanne de maagd van Ivry, Jérôme, Pierre... Hij verheerlijkt het begenadigde stervensuur van de dichter Gaius Petronius Arbiter, de sfeer van de heidense catacomben, de doden-netsukes. Een intrigerende, uitdagende verstrengeling van trivialiteit en poëzie, lach en huiver ineen, deze tragikomische roman uit 1972. De thema's dood, sekse en gender zijn kenmerkend voor het oeuvre van de Franse schrijfster (1920-2002) dat uiteraard als navenant controversieel werd ontvangen. Normale druk. Verberg tekst