Kind (en niet een kind) zit op haar eigen schaduw en ziet een steentje liggen, 'een kiezeltje verdriet'. Ze denkt dat in het steentje misschien wel iets groots zit, en besluit 'het steentje onder te stoppen', als een zaadje, en plast er daarna nog overheen. Thuis vertelt ze wat ze gedaan heeft, maar 'Thuis' verwacht er niet veel van. Elke dag gaat Kind kijken of er al iets te zien is, waarbij ze steeds hetzelfde liedje zingt: 'A cat is no dog, a dog is no cat and that is that'. In haar fantasie groeit er iets groots uit het steentje, maar als 'Thuis' het ook wil zien zien ze niets. 'Eigen schuld! zei Kind'. Prentenboek waarbij vooral het verhaal de dragende kracht is. In beeldend taalgebruik wordt de fantasie van de hoofdpersoon mooi beschreven. Het slot is een anticlimax, maar dat is als fantasie en werkelijkheid samenkomen nu eenmaal vaak. De illustraties in heel sobere kleuren zijn zeer wisselend qua stijl en herinneren soms aan de prentenboeken uit de jaren '50, en sluiten niet altijd aan bij het verhaal. Aan de typografie is veel aandacht besteed. De omslag is niet echt aantrekkelijk. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst