De koning heeft twaalf dochters die hij tegen slechte invloeden van buitenaf wil beschermen. De prinsessen willen echter iets van de wereld zien en op een nacht weten zij in het geheim uit het kasteel te ontsnappen. Ze dansen heel de nacht door tot hun schoentjes versleten zijn. De koning nodigt mannen uit dit mysterie op te lossen. Veel prinsen lukt het niet binnen drie dagen en bekopen dat met de dood, totdat Slimme Tobias ten tonele verschijnt. Verhaal gebaseerd op het sprookje 'De stukgedanste schoentjes' van de gebroeders Grimm. Dendooven heeft het verhaal echter een ander slot gegeven, waarbij de Slimme Tobias (bij Grimm een soldaat) niet met de oudste prinses trouwt en waarin geen sprake is van een mantel die hem onzichtbaar maakt. Ondanks de vlotte vertelwijze, komt het slot niet helemaal uit de verf en blijft veel onduidelijk. Wel mooi is het perspectief vanuit een van de prinsessen. De illustraties in krijt- en potloodlijnen en transparante kleurvlakken, laten in beweeglijke lijnen de prinsessen met opvallende, hoekige neuzen zien. De Vlaamse auteur ontving voor haar werk o.a. een Zilveren Griffel, Gouden Uil en drie Boekenpauwen. Vanwege de bijzondere illustraties zeker een aanrader. Vanaf ca. 5 t/m 8 jaar.

In het nieuwste boek van Gerda Dendooven liet ze zich weer inspireren door sprookjes. Dit keer koos ze voor De stukgedanste schoentjes van de gebroeders Grimm. De koning heeft twaalf dochters die hij graag dicht bij hem houdt. Ze zitten dan ook zo goed als opgesloten in het paleis en worden vrij strikt behandeld. Zo telt hij 's avonds elkeen van zijn dochters. Wanneer de dochters ontdekken dat er een geheime doorgang is naar een wondertuin met twaalf prinsen, weten ze wel wat ze voortaan elke nacht zullen doen. Dansen! De koning snapt niets van al die versleten schoenen en zet er een paar detectives op, maar tevergeefs. Gelukkig dient Slimme Tobias zich aan, hij weet raad.
Dit is zo'n boek dat moeilijk in woorden te vatten is, het is een 'Dendooven', zou je kunnen zeggen. In de illustraties merk je toch wat verandering. Terwijl Takkenkind nog vrij strak geïllustreerd was met fijne contouren, kiest ze hier duidelijk voor de zwierigere techniek met haast 'kleurvlekken' soms, die toch typeren hoe de personages zijn. Uit de kunst, maar omwille van de artistiekere stijl zeker een prentenboek dat in het rijtje prentenboeken voor volwassenen thuishoort.