De 'Tiny-serie' heeft zijn gouden jubileum gevierd en is nu aan deel 52 toe. Alle deeltjes werden al die jaren lang volgens precies hetzelfde principe gemaakt. Ook dit 52ste boek levert -- in weerwil van de titel -- geen verrassingen op. Zoals vaak in lange series, of het nu prentenboeken, strips of romans betreft, blijft het hoofdpersonage jarenlang ongeveer dezelfde leeftijd behouden. Ook Tiny is in nauwelijks ouder geworden en heeft nu een wat onbestemde leeftijd. Enerzijds doet ze voortdurend dingen zonder haar ouders, en brengt ze ook haar ouders niet op de hoogte van wat ze doet: ze gaat op reis, gaat babysitten, kookt een volledige maaltijd enz. Anderzijds heeft ze geen greintje last van puberperikelen, wordt ze nooit verliefd of ontwikkelt ze volstrekt geen vrouwelijke rondingen. De avontuurtjes die Tiny beleeft, zijn uiterst alledaags en eenvoudig, er dreigt zelden of nooit gevaar, er zit zelden spanning in de verhaaltjes. Tiny treedt vaak op als grote dieren-, natuur- of mensenvriend, en helpt dan ook overal waar ze kan.

In Tiny en de verrassing hoort Tiny dat haar familie uit Canada binnenkort terugkomt en dat ze er zullen zijn voor de verjaardag van haar nichtje Heleentje. Tiny wil haar kleine nichtje met een heel speciaal cadeau verrassen en besluit haar oude hobbelpaard te geven. Maar het moet eerst naar de meubelmaker en ten slotte moeten Tiny en haar vrienden Nicole en Jan het hobbelpaard nog helemaal schilderen.

De Tiny-serie doet mij denken aan de prentenboeken van Shirley Hughes. In haar boeken rond de kinderen van de Ligusterstraat, overheersen ook altijd heel positieve, vriendelijke gevoelens. Hughes kiest wel voor afwisselende hoofdpersonages, maar alle volwassenen zijn vriendelijk en behulpzaam voor elkaar, ouders gaan zorgend en liefdevol met hun kinderen om, en de avontuurtjes zijn alledaags en herkenbaar voor zeer jonge kinderen. Ook Hughes tekent haar personages erg realistisch, zij het in een heel andere stijl dan Marcel Marlier in de Tiny-boeken. Hughes hanteert een veel grovere techniek en schildert vaak ouwelijke kindergezichtjes. Bij Hughes draagt de moeder van Alfie een bril en ze is niet superslank. In de prenten van Marlier, waarin pasteltinten (en vooral veel roze!) gretig gebruikt worden, zien we perfecte, gave gezichtjes en uiterst gedetailleerde, haast fotografische achtergronden. In de wereld van Tiny schijnt ook altijd de zon, er zijn altijd prachtige bloementuinen, perfect gekapte en geklede kinderen; er heerst een soort paradijselijke sfeer. Anatomisch kloppen ook alle houdingen en verhoudingen van de personages, ook al zien ze er vaak wat doods en verstard uit. De ouders van Tiny en ook die van Heleentje lijken zo uit een modellenbureau weggelopen, ze zijn superslank en hebben dezelfde gave, perfecte gezichten als Tiny zelf.

[Karin Van Camp] Verberg tekst

Wanneer Tiny hoort dat haar kleine nichtje Heleentje uit Canada zal komen logeren, zoekt ze met haar vrienden haar oude hobbelpaard op in de schuur. Het speelgoed gaat stuk als ze het enthousiast uitproberen. Samen met een meubelmaker knappen ze het paard weer op en zijn daarmee net op tijd klaar voor de komst van het logeetje. Prentenboek met grote en kleine realistisch getekende, maar erg zoete kleurenplaten in zachte verftinten. De tekst staat in schreefloze letters in kleine blokken tussen de vele illustraties. Lief en pretentieloos verhaaltje waarin ook sprekende huisdieren volop meedoen. Deel 52 uit een bekende en al jarenlang lopende serie over het meisje Tiny. Vanaf ca. 4 jaar.