Elfje Wiezewotje is verdwaald, ze is moe en zoekt een rustplaats. Ze vindt een leegstaand huisje bij de boselfen, maar het is er smerig en er wonen vleermuizen. In het elfenhotel is geen bed meer vrij en bij de kabouters zijn alle paddenstoelen bezet. Dan wijst een elf haar op een huisje in een boom, maar dit huisje heeft geen dak. Twee boselfen brengen haar naar de bosfee. Als het zelfs de bosfee niet lukt een dak op het huisje te toveren, komt er hulp uit onverwachte hoek. Een vermakelijk en vriendelijk prentenboek over elkaar helpen en gastvrijheid, met eenvoudige, maar rake tekst en expressieve prenten. In de prachtige paginagrote illustraties komen de flinke elfen en hun sprookjeswereld moeiteloos tot leven. De illustraties, geschilderd in warme kleuren en met wisselend perspectief, sluiten goed aan op de tekst en vullen deze zelfs aan: de elf die Wiezewotjes probleem uiteindelijk oplost, is te ontdekken en te volgen in de prenten. De tekst staat in een duidelijk lettertype met schreef, meestal in de prenten. Een mooi verzorgd prentenboek om uit voor te lezen en samen te bekijken. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Wiezewotje,een stadselfje, is verdwaald boven het bos. Ze zoekt een klein dorpje op in de hoop dat er elfjes wonen die haar kunnen helpen. Ze komt in een leegstaand huisje aan waar vleermuizen wonen. Alles is er stuk en Wiezewotje heeft een hekel aan vieze beesten. Dan maar naar het Elfenhotel. Dat is stampvol. Ze kan er echt niet meer bij. Twee kleurige elfjes wijzen haar een huisje aan dat nog niet af is. Het huisje heeft echter geen dak. Misschien kan de bosfee haar helpen? Die raakt haar toverstok kwijt, maar dan komen alle dorpsbewoners aan vliegen met alle nodige materiaal om Wiezewotje een dak boven haar hoofd te geven. De nogal drukke illustraties ademen niet echt een sprookjesachtige sfeer uit, al duiken er massa's eigenaardige, onbestemde wezentjes in op. Het verhaaltje op zich stelt bitter weinig voor. Het is bovendien vrij stroef geschreven (Er mag dan geen bed meer vrij zijn in mijn hotel, maar het is wel mijn plicht om te zorgen voor alle bezoekers van ons dorp!) en de boodschap ligt er vingerdik op. Getuige hiervan de laatste regels: Stadself of boself, dat maakt niets uit. We zijn allemaal elfjes, en we zijn er om elkaar te helpen, waar of niet? Tja.

Verberg tekst