Oblong prentenboek over twee mama’s die in het huis met de gele deur wonen en zeven kinderen hebben. Alle zeven met hun eigen verhaal: Mies wordt boos als de kleintjes aan haar spullen zitten. Boos zijn mag. Marcus is een echte dromer. Dat mag. Melle is een wervelwind. Dat mag. Het wordt verstild als Mozes wordt genoemd, hij is doodgeboren, maar nog altijd een van de zeven. Zo zijn er ook nog Mia, Minke en Marietje, allemaal met hun eigen karakter. Realistisch gezinsverhaal in rijmvorm over alle hebbelijk- en onhebbelijkheden van de kinderen, met een onnadrukkelijke moraal: iedereen goed is zoals hij/zij is. Het hectische gezinsleven met zo’n groot aantal kinderen komt duidelijk naar voren. De tekst bestaat uit kwatrijnen, een of twee per pagina, in de gebroken rijmvorm (ABCB), dat niet overal soepel loopt. De Vlaamse afkomst is soms herkenbaar (om ter hardst, zottenkot). Met in veelal zachte tinten ingekleurde tekeningen die goed de dynamiek en het gevoelsleven van de gezinsleden weergeven. Het roze van de wangetjes komt ook af en toe als kleur terug in de tekst. Achterin een nawoord voor de ouders, ook op rijm. De auteur schreef voor volwassenen '#Nietaankindengezin verklappen: bekentenissen van een loedermoeder' (2019). Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Hanne Luyten (geen familie trouwens) schreef al een boek over ouderschap. Dit is haar eerste kinderboek.

Zeven kinderen wonen er in het huis met de gele deur. En twee mama’s. Elk kind heeft zijn eigenheid.  De ene doet het graag traag, de andere is net druk. Hij is mama’s liefste wervelwind. Elk kind wordt door de mama’s graag gezien, vooral omwille van die eigenheid. En elk kind krijgt de aanpak die het nodig heeft. Dat vraagt veel van de mama’s, zeker omdat de jongste de mama’s ’s nachts uit hun slaap houdt. Loopt dan alles altijd vlot? Neen hoor, hier wordt ook wel eens geroepen of een boekentas vergeten. Ook de chaos aan de ontbijttafel en het haasten op de fiets zijn erg herkenbaar. Ouders zijn niet perfect en doen ook maar wat, zo lezen we als moraal van het verhaal. In het nawoord richt Hanne Luyten zich daarvoor tot de ouders die het boek (voor)lezen. Ze doet dit trouwens, net zoals in de rest van het boek, helemaal op rijm!

Noëmie Willemen zorgde voor de illustraties in haar eigen stijl, bekend van haar blog lecoeuramareebasse. Vooral de mimiek en lichaamshouding van de personages ademen echtheid en zijn daardoor herkenbaar. Die krijsende peuter op de grond voor een stapel donuts, die moet wel gebaseerd zijn op een levend model bij Willemen thuis (maar zou even goed bij mij thuis getekend kunnen zijn ...).

De prenten zorgen ook voor een extra dimensie bij het verhaal. De chaos aan de keukentafel wordt tastbaar door de tekening. En waarom zie je maar zes kindjes en geen zeven? Pas als je verder leest, wordt dat duidelijk. Mozes, één van de zeven, is een sterrenkindje. Hij werd stil geboren en speelt niet mee met de rest, maar hoort er wel bij met zijn knuffel en zijn foto.

Een leuk boek dat vooral bij ouders in de smaak zal vallen en helpt om mild te leren zijn voor jezelf. En om ook te besluiten: zeven kindjes, is dat niet wat te veel?

Verberg tekst