Amelie vertrouwt de buitenwereld niet erg. Tijdens een strandvakantie zit ze aan de rand van de zee, maar alle gewaarwordingen hier boezemen haar angst in. Ineens knabbelt er een visje aan haar tenen. De vis blijkt een leuk kameraadje en vanaf dan spelen de twee elke dag samen. Elke avond zwemt de vis ook weer weg. Maar Amelie wil meer: ze wil die vriend bij wie ze zich zo fijn voelt, voor altijd bij zich hebben, dus vangt ze hem in een glazen pot. Het diertje kwijnt helemaal weg. Nu zal Amelie moeten kiezen tussen haar drang om de vis nooit meer los te laten en haar bezorgdheid om het welzijn van haar vriendje. Uiteindelijk laat ze de vis weer vrij en die maakt zich bliksemsnel uit de voeten. Verdrietig gaat Amelie bij het water zitten wachten. Heel even lijkt het erop dat de vis zich niet meer zal laten zien. Wanneer Amelie zegt dat het haar spijt, keert hij als bij toverslag terug. ’s Avonds zwemt de vis huiswaarts en dit keer wuift Amelie hem uitbundig uit. Ze weet immers dat ze morgen weer samen zullen spelen.
De illustraties in zachte tinten zijn heel bijzonder. De blauwe zee neemt een centrale plaats in, en op de ene plaat lijkt ze uit stukken papier te bestaan, terwijl ze op een andere plaats eerder geverfd of ingekleurd lijkt te zijn. Amelie in haar blauw met paars gestreept badpakje zal iedereen vertederen. Opvallend is dat haar gezicht met ruw potlood geschetst is, zonder veel kleurgebruik. Hierdoor worden elke frons en denkrimpel meteen zichtbaar en laten haar grote, sprekende ogen je niet meer los. Het hele spectrum van emoties komt zo uitstekend tot zijn recht. Het schattige gele eendje, dat Amelie op elk blad volgt en haar emoties perfect kopieert, zorgt voor een extra aaibaarheidsfactor.
Vertrouwen vormt duidelijk het sleutelbegrip in dit verhaal. Ook in een nieuwe, onbekende omgeving loert niet achter elk hoekje een groot gevaar. Dat is de les die de vis Amelie leert. Maar Amelie heeft nog een veel belangrijkere les te leren. Een goede vriend hoeft niet constant lijfelijk aanwezig te zijn om je te steunen. Ieder kind moet leren om van het relatiepatroon met een betekenisvolle andere persoon een soort mentaal filmpje te maken, dat het voor zichzelf kan afspelen, zo vaak als dat nodig is. Wanneer deze verinnerlijking lukt, voelt het kind minder de behoefte om de reële aanwezigheid van die ander voortdurend te controleren. Zo durft Amelie er aan het einde van het boek wel op vertrouwen dat de vis zal terugkomen. De houding van de vis toont ons bovendien nog een mooie andere dimensie van vertrouwen. Wanneer Amelie zich verontschuldigt, keert hij terug, ervan overtuigd dat ze met een schone lei kunnen beginnen. Elkaar een nieuwe kans geven in het volste vertrouwen, dat is wat vrienden voor elkaar doen.
[Katrien Maris] Verberg tekst

Kleuter Amelie vindt de zee een beetje eng. Zeker als er iets aan haar tenen knabbelt. Maar de vis wil alleen maar spelen en Amelie vergeet haar angst. Maar Amelie wil haar vis ook 's avonds bij zich hebben. Ze besluit de vis te vangen, maar of vis dat ook zo fijn vindt...? Prachtig, sfeervol prentenboek in oblong formaat over een meisje dat ontdekt dat je dieren die in vrijheid leven ook in vrijheid moet laten. De illustraties wisselen in grootte en zijn gemaakt in een gemengde techniek van o.a. potlood, krijt, verf en collage met verschillende papiersoorten. Het zijn ieder op zich kleine kunstwerkjes, maar ze geven ook de inhoud van het verhaal en de gevoelens van zowel Amelie als de vis perfect weer (een blije Amelie en vis spatten van de pagina, maar ook een verdrietige vis en meisje zijn voelbaar). Humoristisch is de eend die op elke bladzijde verschijnt en de gevoelens van Amelie nog eens extra uitdrukt. Gedrukt op cremekleurig/lichtgeel papier met per dubbele bladzijde drie tot zes regels tekst in een duidelijke schreefletter. Een juweel van een prentenboek, zowel vanwege de tekst als de prachtige illustraties. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Een warme dag aan zee. Amelie zit met haar voeten in het water en mama en papa liggen te soezen in hun strandstoel. Plots kriebelt een visje aan de tenen van Amelie. Eerst schrikt ze een beetje maar dan begint ze te duiken en te spelen in zee met haar vriendje. Elke dag opnieuw en opnieuw, tot ze op een dag een besluit neemt en de vis vangt... Heel sfeervol geschreven verhaaltje, geïllustreerd in zachte pastelkleuren, die het leven op het strand heel mooi weergeven. Pagina na pagina volg je de capriolen van Amelie en de vis. Soms zie je Amelie in kikvorsperspectief afgebeeld, soms volg je via kleine plaatjes het spel tussen de vis en Amelie. En ze plenzen en spatten tot het avond wordt. Als Amelie op een dag het visje vangt en meeneemt naar huis komt ze al gauw tot het besef dat ze verkeerd heeft gedaan: het visje zwemt lusteloos rond in de bokaal en wil niet eten. Amelie laat hem weer vrij en op een dag komt hij weer naar haar toe ... Het feest van zwemmen en duikelen met haar vriendje kan opnieuw beginnen. Vooral het samengaan van illustraties en tekst, die heel sterk de interactie tussen Amelie en de vis weergeeft, maakt dit verhaal heel aantrekkelijk. Ook de speelgoedeend die op elke pagina te zien is in één of andere pose maakt het geheel mooi af. Dit verhaaltje kan een kind duidelijk maken dat je een ander zijn vrijheid moet gunnen. Dit is een ode aan de verbeelding en dit maakt het boekje uniek.

Verberg tekst