Dit essay is een klein juweel van een groot filosoof. Henri Bergson (1859-1941) heeft zich al vanaf zijn dissertatie in 1889 bezig gehouden met de kloof tussen enerzijds het mechanische wereldbeeld van de natuurwetenschap en anderzijds de zo heel andere manier waarop die wereld zich aan ons bewustzijn voordoet. In die kloof ontstaat volgens Bergson het komische: het doet zich voor als een mens onverwacht een mechaniek lijkt. Die gedachte werkt hij in dit boekje (het stamt uit 1900) uit in de wondermooie poëtische taal die zijn handelsmerk is: zijn colleges aan het Collège de France waren zo populair dat Parijse society-dames hun huisknecht vooruit stuurden om een zitplaats vrij te houden. Het valt de vertaler nauwelijks aan te rekenen dat in zijn vertaling (de eerste sinds 1920) de kracht van de inhoud is gebleven, maar de schoonheid van de vorm verloren is gegaan. Jammer dat geen inleiding is toegevoegd over Bergson, over zijn werk of over zijn tijd. Met literatuuropgave en voetnoten. Pocketuitgave, kleine druk, volle bladspiegel.