Herdruk van een fraai boek dat de uiterst productieve Vlaamse, eigenlijk Brusselse schrijver (1879-1967, hij beoefende tal van uiteenlopende genres) over zichzelf schreef. Het is echter geen autobiografie, wel een indirecte zelfontmaskering van deze Europees denkende auteur die uitstijgt boven eng nationalisme, maar dat doet met ironische distantie en een relativerende glimlach. Hij kiest daarvoor een ander: de bejaarde, 70-jarige bankier Henri, die zich in een schoonheidssalon laat opkalefateren en manicuren. Henri spreekt zichzelf, voor de spiegel staande, voortdurend toe in een innerlijke monoloog. 'We laten ons zo gewillig door de tucht van een of andere waarheid inlijven'. Het gaat bij Teirlinck niet om het goede, maar om het mooie, het esthetische, maar door het masker van de schoonheid schemert toch ook de onvermijdelijke dood. Daarbij hangt hij voortdurend de gesoigneerde don Juan uit, die vrouwen weet te versieren. Een virtuoze en barokke schrijftrant, die na vijftig jaar nog levendig aandoet. Met een informatief nawoord van Hugo Bousset. Kleine druk. Verberg tekst