In Uil plus Leeuwerik (2006) schetste Ianka Fleerackers de onmogelijke vriendschap tussen een nachtvogel en een fluiter van de dag. Uil en Leeuwerik ondernemen verwoede pogingen om elkaar te kunnen blijven zien of spreken, maar botsen op de grenzen van het mogelijke. Het einde is onvermijdelijk triest en dramatisch. Met Zwaan (2007) ging Fleerackers voor een al even droevig, maar toch troostrijk vervolg. Zwaan is haar grote liefde verloren en is nu wanhopig op zoek naar het waarom. Uil overtuigt haar ervan dat 'daarom' soms de enige reden is. Tristesse alom dus in het eerste en tweede deel van deze trilogie voor jonge lezers. En daarop kreeg Ianka Fleerackers' ? alias Prinses Prieeltje, alias flik Emma ? de nodige kritiek, hoewel nooit vanuit deze hoek. Ze countert alle droefenis nu met een verrassend hoopvol en origineel slotstuk: Groot van liefde.
Dit keer gaat de eenzame Uil een nachtelijk gesprek aan met Maan. Die is al eeuwen alleen, maar laaft zich aan de gloed van Zon. Slechts heel af en toe staan ze eens samen aan de hemel en dat volstaat. Uil begrijpt niet hoe je elkaar graag kunt zien zonder elkaar te zien. Ook hij houdt net als Maan van het spannende zwart van de nacht, zijn vriend Leeuwerik houdt net als zon van het licht en de dag. Het gemopper van Uil galmt als een mantra door de nacht en door het kleine, fijne boek: 'Zie ons hier zitten,' sakkerde Uil, 'twee voor de prijs van een. En een is maar alleen.' 'Soms,' zei Maan langzaam, 'soms is een het begin van twee.'
In een pure en poëtische taal geeft Ianka Fleerackers aan Uil en iedereen die het wil horen een subtiel lesje mee over loslaten. Uil wil een vriend die altijd bij hem is en zijn interesses en levensstijl deelt. Daar tegenover plaatst ze de vrije opvatting van Maan, die graag kan zien zonder zijn eigenheid of die van Zon te moeten veranderen. Wanneer dat tot Uil doordringt, krijgt hij zelfs de kans om zijn vriend Leeuwerik weer te zien. En plots voelt hij zich sterker dan ooit.
In het derde verhaal over Uil en Leeuwerik tonen auteur en illustrator zich een perfect op elkaar ingespeeld duo. Sebastiaan Van Doninck creëert een beklemmende sfeer in zijn nachtelijke tekeningen vol prachtige donkere kleuren, waar Uil met zijn sullige, grote kop grappig tegen afsteekt. Op een knalgele pagina verbeeldt hij huiselijk geluk, waarbij de tekst haast naar de achtergrond verdwijnt. In het raam zie je een triestige en hunkerende Uil, terwijl Maan zijn geluk beschrijft: 'Ik hou van Zon. Zon houdt van mij. Zo simpel kan het zijn.'
Strak geschreven en geïllustreerd, is Groot van liefde een warm en waardig einde voor een trilogie om te koesteren. En voor wie ondanks alles niets wil weten van loslaten en weigert afscheid te nemen, staat de veelzijdige Ianka Fleerackers nog een hele tijd met Uil plus Leeuwerik op de planken. [Julie De Mul] Verberg tekst

Uil is somber, en voelt zich eenzaam. Maar volgens Maan is een het begin van twee. Maan houdt van Zon, een onmogelijke liefde zo lijkt het, maar er is een moment, 's morgens vroeg, waarop ze elkaar ontmoeten. En verder is het weten van elkaars bestaan genoeg. Uil gelooft daar niet zo in. Maar dan ontmoet hij bij de dageraad Leeuwerik, zijn onmogelijke liefde uit het eerste boek over Uil, 'Uil plus Leeuwerik'*. Zo is dit prentenboek veel positiever van toon dan dat eerste, en ook dan het tweede uit dit drieluik over Uil: 'Zwaan'**, dat over de dood gaat. Het blijft echter pittige kost, filosofisch van aard, die het best kan dienen als uitgangspunt voor een gesprek, waarvoor het voor kleuters voldoende aanknopingspunten biedt. Helder wordt het verhaal verteld bij kunstzinnige, maar wel toegankelijke illustraties in passende, gedekte tinten. Mooi uitgevoerd symbolisch prentenboek, met een nachtzwart omslag dat verlicht lijkt door de gele maan. Voor een kleine lezerskring vanaf ca. 5 jaar.

Op een nacht stormt het heel hard. Uil huilt en vliegt tegen de wind in. Maan zit op de grootste tak van de boom. Uil klaagt: één is maar alleen. Maar Maan antwoordt: soms is één het begin van twee. Uil begrijpt er niet veel van en Maan moet het uitleggen: Maan houdt van Zon en omgekeerd. Ze kunnen elkaar nooit zien, want als de zon komt, verdwijnt de maan. Als de maan komt, verdwijnt de zon. Toch vindt Maan dat niet erg. Want binnenkort zullen dag en nacht samen vallen, voorspelt Maan. Uil trekt grote ogen: dat kan toch niet! Maar dan gebeurt het echt. Zon en maan staan samen aan de hemel. Net op het moment dat Maan Zon wilde kussen voelt Uil dat zijn vriend Leeuwerik bij hem staat. Hij voelt zich goed. Hij heeft eindelijk zijn vriend van wie hij zoveel houdt bij hem. Samen zwijgen ze. Samen voelen ze zich groter dan ooit. En sterk. ‘Groot van liefde’ is het derde deel in de trilogie. Eerder verschenen ‘Uil plus Leeuwerik’ en ‘Zwaan’. Ianka Fleerackers heeft een zeer eigen, speciale stijl. Haar boekjes zijn poëtisch en ze maakt gebruik van sfeervolle beeldspraak, bijvoorbeeld: zijn woorden jubelden naar buiten. Met weinig woorden, een portie symboliek en wat filosofie werd dit boekje een mooie afsluiter voor de trilogie rond Uil. De illustraties zijn, zoals in de andere boeken, van Sebastiaan van Doninck. Illustraties en verhaal vullen elkaar knap aan en brengen heel wat sfeer.

Verberg tekst