Spoken bestaan niet vertrekt vanuit het standpunt van het spook witje, wat op zich al een verrassing is als je de titel in acht neemt. Nog leuker wordt het als blijkt dat we hier te maken hebben met een spookje dat bang is voor spinnen, schaduwen, mensen etc. Het spookje is zelfs bang voor andere spoken ? als die bestaan tenminste. Hij hoort de mensen in het huis waar hij rondspookt immers voortdurend zeggen dat ze niet bestaan, en Witje vraagt zich af of dat inderdaad waar is. Bestaat hij wel echt? De spin en de pluchen beer in het huis bewegen immers dwars door hem heen. Hij besluit op zoek te gaan naar andere spoken, maar vindt er geen. Dan komt hij plots voorbij een spiegel en ontdekt hij dat hij dus toch bestaat.

Spoken bestaan niet is vooral geschikt als voorleesboek waarbij kinderen de geluiden die in het verhaal voorkomen (zoals "swoesj", "bonk" en "zzzzoem") kunnen meezeggen. Deze geluiden staan bovendien in een extra groot letterkorps afgedrukt, en zijn dus ook voor de kleuter gaandeweg herkenbaar. De zinnen zijn kort en er worden geen moeilijke woorden gebruikt, de bladspiegel is helder en overzichtelijk. Een leuk optisch effect is dat de zinnen over het blad golven, waardoor ook de tekst het dynamische van het rondzwevende spookje weerspiegelt.

Ook aan de illustraties werd duidelijk veel aandacht besteed. Zo is er een opvallend verschil tussen de kamer van Sam, het jongetje waarbij Witje al zijn hele 'leven' rondspookt, en de gang die hij invliegt bij zijn zoektocht naar andere spoken. De typische achtergrond met bolletjes en kruisjes die ook op de cover wordt gebruikt, verdwijnt dan plots om plaats te maken voor een andere achtergrond. Zo is het voor iedereen duidelijk dat Witje nu in een ander deel van het huis is, dat hij nog niet kende. De illustraties hebben ook meestal een ondersteunend effect; je hebt ze dus niet nodig om het verhaal te begrijpen. Op het einde van het verhaal verandert dit echter en moet je plots wél goed op de illustraties letten om goed te kunnen volgen. Daarnaast had het verhaal ook wat beter mogen worden afgerond. Nu komt het einde nl. nogal plots. [Geertrui Vanhooydonck] Verberg tekst

Elke avond stelt papa zoontje Sam gerust door te zeggen dat spoken niet bestaan. Daardoor gaat het spookje Witje dat bij Sam in de kamer woont steeds meer aan zijn bestaan twijfelen. Witje vraagt aan de spin en de knuffelbeer of ze wel eens spoken hebben gezien, maar hij krijgt steeds geen bevredigend antwoord. Wanneer hij zich uiteindelijk buiten de kamer waagt, staat hem een verrassing te wachten. Vierkant prentenboek waarin alle figuren op de expressieve en inventieve tot in detail uitgewerkte illustraties, met als aardig detail het bijna doorzichtig zijn van het spookje, bestaan uit Fimoklei. Hier en daar zijn de kleifiguren gecombineerd met andere materialen zoals knikkers. Op de meeste illustraties is een gestippelde achtergrond te zien, hetgeen het beeld erg onrustig maakt. Daarbij past de tekst die in golvende lijnen is gedrukt, aangepast aan de vorm van het spookje, uitstekend. Ook deze heeft vaak een achtergrond met een patroontje en bestaat uit korte zinnen, deels beschrijvend en deels - door het gebruik van uitroepen als SWOESJ ! en PETS in een afwijkend groot lettertype - uitingen van het gevoelsleven van de figuren. Van de illustrator verscheen ook 'Kneedkneepjes'* met informatie over wat je allemaal van Fimoklei kunt maken. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Witje, het kleine witte spookje, twijfelt aan zijn bestaan. Want papa zegt steeds tegen Sam, net voor het slapen gaan, dat spoken niet bestaan. En zelf heeft hij nog nooit een spook gezien. Tot hij de gang in zweeft en daar in de spiegels kijkt ... In dit eenvoudige boekje over een klein, lief spookje haalt de auteur zijn inspiratie uit de thema's angst en de twijfel aan je eigen bestaan. Het combineren van deze beide thema's ondermijnt echter de consistentie van het geheel. Zij had zich beter gefocust op één van de twee, zoals de twijfel. Want dat is een originele invalshoek die zij ook met voldoende humor uitwerkt. De tekst mist gevatheid. De originele illustraties met fimo-boetseerpasta (waarin De Bode zich stilaan lijkt te specialiseren), zijn wisselvallig. Soms grappig en aandoenlijk, maar vaak ook clichématig en erg druk. De drukke achtergronden, met hun kleine terugkerende motieven, versterken dit nog. Kortom, een wisselvallig boekje met originele uitgangspunten, maar een gebrek aan uitpuring.
Verberg tekst