In de dichtbundel Aan de bruid houdt Ingmar Heytze (geb. 1970) een pleidooi voor een onvervreemdbaar basisrecht van ieder individu: het recht op nostalgie. "Ik leef nog steeds -- een vorig leven / dat me niet is toegestaan", verzucht de dichter in het titelgedicht en elders klinkt het dat "wij wachten / op de sneeuw van vorig jaar". In deze hippe tijden van vooruitgangsdenken en vernieuwing allerhande is het inderdaad allesbehalve een sinecure om nog langer met je hoofd in het verleden rond te dolen. Langs alle kanten worden we belaagd en om steeds sneller beslissingen te nemen, steeds genuanceerder toekomstvisies uit te werken en een immer uitdijende agenda de baas te blijven. Wie daarbij al te veel bij de pakken blijft zitten, heet al gauw een loser of op zijn minst maatschappelijk incompetent. Laat een dichter nu net bij de gratie van mijmering bestaan, en je begrijpt meteen Heytzes bron van ergernis.

In vele gedichten uit Aan de bruid maakt Heytze een balans op van voorbije gebeurtenissen. Zo blikt hij terug op zijn studententijd, mijmert over verlopen liefdes en denkt terug aan het kleine jongetje dat ooit eindeloos geboeid de vlucht van de buizerd gadesloeg. Heytze heeft vaak niet meer dan enkele regels nodig om ons terug te voeren naar dergelijke vertederende taferelen uit het verleden. Ronduit ontroerend is het gedicht 'Denim Blues', waarin de dichter zich verbeeldt een meisjesspijkerbroek te zijn: "Was mijn huid van sterk katoen / met platte spijkers in de heupen / en vijf knopen aan het kruis, / dan mochten ze me altijd aan: / niemand zou zo lekker zitten, / niemand zou ze beter staan". De neiging om zich met objecten te identificeren keert overigens in verschillende gedichten terug. Zo vereenzelvigt het lyrische ik zich elders met een Franse wijn ('Château des rêves') en blijjken zijn liefdespartners vrouwen van tin en staal te zijn ('Stroman spreekt', 'Najaarscollectie'). Sommige van die gedichten leveren overduidelijk kritiek op het materialisme van de laat-20e-eeuw, zonder hierbij evenwel tot cynisme of sarcasme te vervallen. De milde humor waarmee Heytze zijn gedichten kruidt, is veeleer speels en vermakelijk, en beslist ontoereikend om de mensen er een geweten mee te schoppen. Ze is trouwens veruit het grootste handelsmerk van deze Nederlandse dichter, iets wat hem tot geestesgenoot van wijlen Herman de Coninck maakt. De toegankelijkheid van Heytzes poëzie alsook zijn gezapige bijna vaderlijke verteltrant versterken nog die indruk. [Birger Vanwesenbeeck] Verberg tekst

Vierde bundel van Ingmar Heytze (1970). Hij debuteerde in 1989, maar werd bekend met zijn tweede bundel 'De allesvrezer' die verscheen in 1997. Sindsdien is zijn naam regelmatig te horen, en terecht. Riep een groot aantal gedichten uit de vorige bundels nog jongensachtige branieschopperij naar voren, ditmaal is het anders gesteld. Heytze is met succes de diepte in gedoken. Zinnen die raken, maar nooit botsen. Zinnen die strelen, maar nooit kietelen. Samen vormen ze gedichten die af zijn. De liefde wordt weer bezongen, alsook de dagelijkse dingen die we van zijn voorgaande bundels zo goed kennen. Een verhuisgedicht, een spijkerbroekgedicht, thuiskomen na een nacht vol drank. Een rijpe bundel die begint met 'Entree' en afsluit met 'Enfin'. En opnieuw heeft Heytze het voor elkaar: op het omslag staat een toepasselijke afbeelding van de hand van Dolf Zwerver.