De titel is duidelijk en met diegene die het zegt, valt niet te spotten. De Generaal heeft gezegd: Er is hier maar één baas, en dat ben ik! Een dubbele bladzijde is leeg, op één soldaat na, die op de grens van de linker- met de rechterbladhelft staat en een hondje dat in de linkerbovenhoek komt piepen. De personages van het boek staan op de binnenflappen, ze wachten. Het hondje snuffelt aan de voeten van de soldaat en er komt een resoluut stappend heerschap op. Hij wordt onmiddellijk tot de orde geroepen door de soldaat want niemand mag op de rechterbladhelft komen omdat de Generaal er op elk moment wil kunnen over beschikken. Terwijl de man discussieert met de soldaat komen hoe langer hoe meer mensen de linkerhelft opstappen, ook twee jongetjes met een bal en zelfs Roodkapje, murmelend: Ik mag niet met vreemden praten, ik mag niet ... De mensen worden nieuwsgierig en drummen steeds dichter op elkaar, het hondje plast tegen de grens want: orders zijn orders. De mensen protesteren en stellen vragen, maar blijven aan de linkerkant tot plots het balletje van de jongetjes - boing, boing, boing ... - naar de rechterhelft stuitert. Meneer soldaat, onze bal, zeggen ze. Voor één keer mag het en dan is de massa niet meer te houden; ze stromen door naar de rechterhelft. Tot de Generaal verschijnt op de linkerhelft. Hij wil de soldaat laten arresteren, maar het volk staat als één man achter hun soldaat en ze laten de Generaal alleen achter. Die beperkt zich tot: Mijn besluit staat vast, ik stap uit dit verhaal. Wie wil er nou de held zijn in een kinderboek?

Kolder, ironie, humor worden ingezet om de stupiditeit van een dictatuur belachelijk te maken met het idee 'eendracht maakt macht' op de achtergrond. De schaarse tekst staat in tekstballonnetjes. De illustraties lijken op kindertekeningen met viltstift. Een heel leuk boek.